Όταν συναντώ ένα συγκρότημα με εκτεταμένη δισκογραφία σε έναν χώρο που με ενδιαφέρει πρώτη φορά πάντα έχω ένα επιπλέον ενδιαφέρον να το ακούσω. Πώς πέρασαν απαρατήρητοι; Γιατί δεν τους ξέρω; Ποιος είμαι εγώ και πια η θέση μου σε αυτόν τον κόσμο; Ερωτήσεις που ίσως να μην βρω ποτέ απαντήσεις.
Πάμε όμως στους Hydrogyn. Το συγκρότημα από την Αμερική υπάρχει από το 2003 και το “Boiling Point” είναι ο εντέκατος δίσκος τους σύμφωνα με την δισκογραφική τους. Τελευταία τους δουλειά ήταν το “Particles” του 2013, κυκλοφόρησαν και ένα EP το 2014 και έκτοτε το σχήμα μπήκε σε πάγο. Από το παρελθόν τους μπορεί κάποιος να διαβάσει μια παρουσίαση για το “Private Sessions” στο περιοδικό μας. Φέτος επιστρέφουν με το “Boiling Point” και τον μοναδικό εναπομείναντα στην σύνθεση από την αρχή να είναι ο κιθαρίστας Jeff Westlake.
Το “The Boiling Point” περιλαμβάνει δέκα συνθέσεις αλλά και τρεις διασκευές. Για εμένα το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι η έλλειψη προσανατολισμού στον ήχο. Το σχήμα προσπαθεί να παίξει λίγο απ’ όλα και αυτό φυσικά σπάνια βγαίνει σε καλό. Τρανταχτό παράδειγμα το εναρκτήριο “Disappear” που ανοίγει με τύμπανα που με έκαναν να αναρωτιέμαι αν ακούω το “Down With The Sickness” (γκούχου γκούχου).
Απ’ όλα έχει το κατάστημα αλλά αυτό καταστρέφει την όποια συνοχή του υλικού. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν και καλές στιγμές, κομμάτια όπως τα “The Boiling Point” και “Tragic” αλλά δεν σώζουν το σύνολο. Στα των διασκευών. Το σχήμα επιλέγει τα “One Way Or Another” (Blondie), “Suspicious Minds” (Elvis Presley) και “Mad World” (Tears For Fears).
Θα περιοριστώ στο να πω ότι θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτές τις διασκευές με την πρώτη να την βρίσκω αδιάφορη και τις άλλες δύο μέτριες. Μπορεί το “The Boiling Point” να είναι μια επανεκκίνηση για το συγκρότημα. Το ελπίζω. Μακάρι να βρουν σύντομα τον δρόμο τους καθώς και την ταυτότητά τους.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
