Απολαμβάνω τα δυνατά comebacks. Αυτό που με εκνευρίζει είναι ότι πριν από αυτά θα έρθω αντιμέτωπη με το single ή το EP που θα έχει ένα ή δυο κομμάτια και πολύ, σχεδόν άχρηστο, υλικό απλά για να γεμίσει ο προκαθορισμένος χώρος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το καινούργιο EP των Samael. Ενώ το καινούργιο τους κομμάτι ‘Andigod’ σπάει κόκαλα με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί γυρίζοντάς σε στις χρυσές εποχές του ‘Passage’, όπου βασίλευε το σκότος, όλο το υπόλοιπο υλικό σε κάνει να στραβώσεις τη μούρη σου από απογοήτευση. Δεν μιλάω για τις 2 live εκτελέσεις του ‘Reign of Light’ και του ‘Slavocracy’ αλλά για την επαν-επαν-εκτέλεση του ‘Into the Pendagram’ που πλέον έχει χάσει όλη του τη λάμψη και την ατμόσφαιρα των 2 προηγούμενων εκτελέσεων του, για το πλέον ανούσιο κομμάτι Samael ‘Ten Thousand Years’ με τα πλήκτρα και τη βαρεμάρα να κυριαρχεί και την ‘Dark Night’ εκτέλεση του ‘Andigod’ που προσωπικά δεν αντιπάθησα αλλά δεν νομίζω ότι θα έλειπε σε κανέναν αν δεν υπήρχε. Γενικό συμπέρασμα: όσοι από σας είστε fan της μπάντας θα ήταν καλύτερο για σας να κάνετε λίγη υπομονή μέχρι να σκάσει μύτη το full–length και να χαρούμε όλοι μαζί γιατί αν κρίνω από αυτό το δείγμα θα είναι πολύ καλό. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που δεν τα πάω καλά με τα EP’s.
6/10 (μόνο και μόνο για το ‘Andigod)
Αγγελική Καπίρη
Aggeliki@greekrebels.gr
