Πάνω από είκοσι χρόνια στη δισκογραφία μετράνε οι Γάλλοι Gang έχοντας στο ενεργητικό τους επτά full-lengths με τελευταίο το “All For One”. Η αλήθεια είναι πως η Γαλλία σαν χώρα και σαν παραγωγικότητα δεν μπορώ να πω πως φημίζεται για τη metal σκηνή, ως προς τον αριθμό των γνωστών παγκοσμίως συγκροτημάτων, παρόλα αυτά οι Gang φαίνεται πως αντέχουν στον χώρο και παλεύουν ακόμη, μένοντας πιστοί σε αυτό που κάνουν από το ξεκίνημα τους, το NWOBHM.
Αλήτικο, όμορφα ελαφρώς ξεκούρδιστο ξεκίνημα του δίσκου με το γρήγορο “The Almighty”, ή τουλάχιστόν ακούγεται έτσι. Θα μου πείτε τώρα… πως γίνεται αυτό; Έλα όμως που σε κάποιες περιπτώσεις ταιριάζει και δίνει άλλο συναίσθημα… Δεν ήταν τρελός ο Jimmy Page νομίζω. Για συνέχεια το “The Legend” μας πηγαίνει σε πιο heavy power μονοπάτια, με διπλές μελωδίες στις κιθάρες, κάτι που συμβαίνει συχνά πυκνά στο μεγαλύτεροι μέρος του “All For One” και με συναυλιακό refrain. Το βαρύ και ψυχεδελικό “Another Tomorrow” παίρνει σειρά, για ακολουθήσει το δυνατό heavy riff του “Lord Tell Me” και να δώσει το σύνθημα που χρειάζεται στον εγκέφαλο να χτυπήσει ποδαράκι κάτω με ρυθμό και να κουνήσει το κεφάλι.
Πολλές φιλικές συμμετοχές στο “All For One”, ανάμεσα τους και δύο Έλληνες, οι Παναγιώτης και Κατερίνα Ξάνθου που έχουν βάλει την πινελιά τους στα “The Devil In Me” και “Warchild” αντίστοιχα, δύο ίσως από τα πιο επιθετικά κομμάτια του δίσκου. Τι είμαστε εμείς οι Έλληνες βρε παιδί μου… Βράζει το ρημάδι το αίμα μας.
Και αφού ευλογήσαμε τα γένια μας ας περάσουμε στο Sabbath-style “Follow The Sign”. Αργό, ρυθμικό, βαρύ, κάτι από εποχή “Headless Cross”. Φαίνεται να έχουν μια συμπάθεια προς καλλιτέχνες όπως Βlack Sabbath, Iron Maiden, Rainbow και δεν το κρύβουν αφού το ομώνυμο του δίσκου που ακολουθεί και μας πηγαίνει στα βάθη και τον μυστικισμό που εκπέμπει η ανατολή, είναι μια μίξη των προαναφερθέντων, με τέτοιο τρόπο όμως που θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς πως είναι ένα tribute στους αγαπημένους τους καλλιτέχνες και όχι κάποιο «ξεσήκωμα» που ουκ ολίγοι συνηθίζουν, για να κλείσουμε με το πιο heavy metal πεθαίνεις “Save Me”. Κάτι τέτοια κομμάτια είναι που φαίνεται η «μαγκιά» του μπασίστα και πως μπορεί να δώσει αυτός τον ρυθμό στον κόσμο.
Για την παραγωγή δε μπορώ να πω τα καλύτερα. Δυστυχώς σαν ήχος δεν ικανοποιεί, σαν σύνολο ακούγεται πολλές φορές σαν ηχογραφημένη πρόβα. Βέβαια δεν ξέρουμε τον προυπολογισμό του συγκροτήματος και κατά πόσο άντεχε η τσέπη τους να είναι πιο προσεγμένα τα πράγματα. Κάποιες μικρές λεπτομέρεις όμως και κάποια στραβοπατήματα θα έπρεπε σαν έμπειροι μουσικοί που είναι να τα είχαν αποφύγει, όπως π.χ. να έχουν ένα πιο σωστό κούρδισμα, να προσέξουν λίγο παραπάνω στα κιθαριστικά solos, στις φωνητικές γραμμές και λίγο πιο σφιχτό παίξιμο και η παραγωγή θα έρχοταν σε δεύτερη μοίρα, μιας και συνθετικά το “All For One” είναι ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος, αδικείται όμως για τους παραπάνω λόγους.
6/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
