Μια ανεξάρτητη κυκλοφορία έρχεται από την Ουαλία (α ρε Swansea) και από τους Defy All Reason, οι οποίοι έχοντας παίξει σαν support σχεδόν σε όλα τα συγκροτήματα που έχουν περάσει τα σύνορα της ωραίας αυτής χώρας, έχοντας κάνει πολύ δουλειά τα τελευταία χρόνια και χρησιμοποιώντας το crowd founding campaign, κυκλοφορούν επιτέλους το πρώτο τους δίσκο, “The Road Ahead”. Δύσκολη προσπάθεια, που μάλλον δείχνει ότι οι Defy All Reason έχουν ήδη μια βάση πολύ πιστών οπαδών. Δυστυχώς το “The Road Ahead” δεν δικαιολογεί το θόρυβο που έχουν προκαλέσει τοπικά οι Defy All Reason. Έχοντας ένα ήχο που παραπέμπει σε southern hard rock με αρκετά γκάζια και αρκετές heavy metal καταβολές, δεν μπορούν να δώσουν κάτι φρέσκο σε αυτό το είδος μουσικής που έχει παιχτεί παλιότερα και καλύτερα από μπάντες όπως οι Y&T, οι Thunder, οι Bon Jovi και η λίστα μπορεί να μεγαλώσει με πολλά ονόματα. Σε καμία περίπτωση όμως το ντεμπούτο των Ουαλών δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν σκουπίδι. Απεναντίας, φανερώνει ότι η μπάντα έχει πολύ μεράκι, ότι αποτελείται από μέλη που γουστάρουν αυτό που κάνουν, ότι έχουν πολλές δυνατότητες αλλά απλά δεν έχουν βρει το δρόμο τους ακόμα. Εξάλλου είναι και η πρώτη δισκογραφική δουλειά των Defy All Reason, οπότε ίσως κάπου να είναι και φυσικό να μην έχουν βρει ακόμη τον τρόπο να μετατρέψουν τις ιδέες τους σε πολύ καλά τραγούδια. Υπάρχουν αρκετά καλές στιγμές μέσα στο δίσκο, όπως το πολύ δυνατό και μελωδικότατο opener “Midnight Train”, μια ωραία μπαλάντα “Behind Those Eyes” η οποία παραπέμπει στο “I Believe In You” των Y&T, το “Bad Taste Of You” στο οποίο νομίζεις ότι έχουν καλέσει τον Zakk Wylde σαν guest στη κιθάρα, το “Because Of You” που παραπέμπει στα ‘70s ειδικά με τη χρησιμοποίηση του hammond στο τέλος του κομματιού αλλά και το “Redemption” που κλείνει με southern αλλά και μελωδικό τρόπο το δίσκο. Υπάρχει και μια διασκευή στο “Wanted Dead Or Alive” των Bon Jovi στην οποία προς τιμήν τους οι Defy All Reason, έχουν αλλάξει αρκετά χρησιμοποιώντας distortion σε όλο το τραγούδι και αυξάνοντας την ταχύτητά του, κάνοντάς την αρκετά ενδιαφέρουσα διασκευή. Αρκετά καλή η παραγωγή του δίσκου που παραπέμπει σε ένα βρώμικο ήχο, ειδικά στις κιθάρες που ακούγονται βαριές και βρώμικες, δίνοντας ένα metal τόνο στην όλη rock ατμόσφαιρα που επικρατεί. Ένας καταπληκτικός κιθαρίστας με το όνομα Darren Jones ο οποίος δίνει μαθήματα κιθάρας καθ’ όλη τη διάρκεια της ακρόασης, ειδικά με τα σόλο του, βγάζοντας ένα αλά Slash συναίσθημα. Ο Gavin Jones στα φωνητικά μάλλον θέλει δουλειά, όχι γιατί δεν έχει καλή φωνή, αλλά στο πως μπορεί να δώσει περισσότερο χρώμα και μελωδία στις φωνητικές γραμμές της μπάντας. Σταθερό αλλά και χωρίς κάποιες ιδιαίτερες και τρομερές αναφορές το rhythm section με τους Lee Shenton στο μπάσο και τον Todd Edwards στα τύμπανα. Αρκετά άνισο λοιπόν το “The Road Ahead” με κάποιες καλές στιγμές και αρκετές βαρετές στιγμές δεν μπόρεσε να με κερδίσει ολοκληρωτικά, αλλά σίγουρα με κάνει να έχω ελπίδες για το μέλλον των Ουαλών.
Δημήτρης Σταύρος
5.5/10
[email protected]
