Από το Λονδίνο έρχονται οι Memories Of Old και παίζουν power metal (αν κρίνουμε από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται το είδος τα τελευταία χρόνια, μάλλον δε θα μπορούσαν να βρουν πιο ταιριαστό όνομα). Αυτός ο δίσκος αποτελεί το ντεμπούτο τους, το οποίο δυστυχώς δε με εντυπωσίασε καθόλου, αντίθετα με προβλημάτισε αρκετά. Πάμε να δούμε γιατί.
Ο λόγος που πολύ γρήγορα έχασα το ενδιαφέρον μου για αυτή την κυκλοφορία είναι πολύ απλός. Είναι ο ίδιος λόγος που σχεδόν καμία power metal κυκλοφορία δε με ενδιαφέρει πλέον. Η επανάληψη της επανάληψης. Η μπάντα δεν προσπαθεί να κάνει κάτι δικό της, αντίθετα, όπως οι περισσότεροι, καλύπτει τη μουσική της με ένα τόνο από synths και πλήκτρα (απίστευτο, δεν έχουμε ακούσει άλλες ένα εκατομμύριο σημερινές μπάντες του είδους να κάνουν ακριβώς το ίδιο) και κρατάει την κιθάρα σε μια άκρη. Τα αποτελέσματα γνωστά. Η βαρεμάρα χτυπάει κόκκινο από νωρίς και ο μεταλλάς εαυτός μου ψάχνει μπας και ακούσει κάνα riff και τελικά ακούει powerchords πίσω από πενήντα στρώσεις πλήκτρα.
Μερικοί πρέπει να το πάρετε χαμπάρι, όσο παλαιολιθικό και να ακούγεται. Το να προσπαθείς να παίξεις metal χωρίς riffs είναι ισοδύναμο με το να προσπαθείς να παίξεις ποδόσφαιρο χωρίς τη μπάλα. Με λίγα λόγια απλά δεν υφίσταται. Και όμως αυτό συμβαίνει κατά κόρον με τις περισσότερες κυκλοφορίες του είδους μετά το 2000 και είναι κρίμα και άδικο. Όχι μόνο γιατί όλες οι μπάντες ακούγονται το ίδιο αλλά κι επειδή δίνουν έτσι τροφή στον κάθε κομπλεξικό που την έχει δει «μόνο extreme metal» να βγει από τη φωλιά του και να πει τις μπαρούφες του.
Εν κατακλείδι, δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό της η μπάντα όταν συνθέτει αλλά σίγουρα δε μπορούν να περιμένουν να κάνουν κάτι σοβαρό όταν δεν έχουν ένα δικό τους στυλ και κυρίως δε μπορούν να κάνουν κάτι στη metal σκηνή όταν στη μουσική απουσιάζει αυτό το πράγμα που λέγεται riff. Καιρός λοιπόν να δουλέψουν παραπάνω τα κομμάτια τους και να πάρουν τη διαδικασία της σύνθεσης λίγο πιο σοβαρά από εδώ και πέρα.
5,5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
