[Option A]
Οι γνώσεις και τα γούστα μου όσον αφορά τα παιδιά της λίμνης Bodom (όχι τα παιδιά του κώλου όπως πιστεύουν μερικοί) περιορίζονται ως το αριστουργηματικό “Hate Crew Deathroll” του 2003. Από κει κι έπειτα κάτι η έλειψη ενδιαφέροντος, κάτι το ότι απλά τους έχασα, με φέρνουν στη δεινή θέση να μην μπορώ να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη για το τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα έχουν χτίσει ένα πολύ σεβαστό όνομα στην παγκόσμια metal σκηνή και το γεγονός ότι τραβάνε πολλή πιτσιρικαρία στη μουσική μας, μόνο ως θετικό εκλαμβάνεται. Το φετινό “Halo of Blood” αποτελεί την αφορμή ώστε να ξαναέρθω σε επαφή με την παρέα του Alexi Laiho. Το album περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά του ήχου των Bodom, με τα σολίδια του, τις riff-άρες του, τα keyboards-trademark των Bodom και τις χαρακτηριστικές καφριλοτσιρίδες του Laiho. Σίγουρα οι ταχύτητες σε σχέση με το μακρινό παρελθόν έχουν πέσει κατά πολύ προς τέρψιν της μελωδίας (χαρακτηριστικότατο παράδειγμα το μπαλαντοειδές “Dead Man’s Hand On You”), αλλά αυτό δεν χαλάει κανέναν. Επίσης δεν υπάρχει το τραγούδι-κράχτης του τύπου “Everytime I Die” που θα τραβήξει όλο το “Halo of Blood” στη πλάτη του. Την παραγωγή του album έχει αναλάβει ο “πολύς” Peter Tagtgren (Hypocrisy, Pain) με τον Mikko Karmila μηχανικό ήχου, ενώ υπάρχει και η guest συμμετοχή του Jeff Waters με ένα κιθαριστικό solo. Η special edition περιλαμβάνει σαν bonus tracks τα “Crazy Nights” των σχιστομάτηδων Loudness και “Sleeping In My Car”των Roxette. Εν ολίγοις το “Halo of Blood” είναι ακόμα ένα πολύ καλό album που θα γουστάρουν οι οπαδοί της μπάντας και τίποτα περισσότερο. Όσον αφορά εμένα που βρίσκομαι έξω από τον χορό, θα ξαναγυρίσω στην εξαετία 1997-2003. Scream for Silence!
7/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
[Option B]
Πάει καιρός που άκουγα Children Of Bodom, ήμουν δεν ήμουν 13-14. Είχα μείνει λοιπόν αρκετά μακριά από την πορεία τους και σαν βόμβα μου ‘σκασε το “Halo Of Blood”. Πρώτο κομμάτι το “Waste of Skin”, δίνοντας μου ένα πολύ καλό μείγμα από τα στοιχεία που γούσταρα ανά τους καιρούς στους C.O.B.. Μελωδία χωρίς όμως να χάνεται η metal υφή της σύνθεσης. Το “Halo Of Blood” όμως είχε άλλες διαθέσεις. Ήταν μια κλασσικότατου τύπου death σύνθεση συν τα στοιχεία της μπάντας που την έκανε αρκετά ενδιαφέρουσα. Στη συνέχεια το εν μέρει “άτεχνο” “Scream For Silence”.. Δεν ήταν ότι υστερούσε σε κάτι, απλά πιστεύω πως το μέσο αυτί θα το μεταφράσει λίγο σαν φάλτσο. Ωστόσο έβγαζε τον σκοταδισμό του κι αυτό, οπότε δεν μπορώ παρά να το πάρω με καλό μάτι. Το “Transference” από τα πρώτα δευτερόλεπτα με έκανε να κουνάω το κεφάλι. Ήταν κλασσικοί C.O.B., με μελωδίες που θύμιζαν δουλειές όπως το “Mask Of Sanity”, χωρίς όμως να μένουν μόνο σε αυτό έβαλαν και άλλα στοιχεία στα κομμάτια τους. Αυτό το “Bodom Blue Moon” μετά μου πήρε τα μυαλά. Τριακόσιες αλλαγές, δεν ήξερες που να εστιάσεις και εν τέλει δεν ήθελες και να εστιάσεις πουθενά. Μετά σκάει ένα “Your Days Are Numbered”, κλασσικά μουσική για ξύλο, και στανιάρεις. “Dead Man’s Hand On You” το επόμενο, ήταν λίγο πιο ατμοσφαιρικό (μια όμορφη μπαλάντα «Ωδή στη Θανατίλα»). Μόνο και μόλο γι αυτά που ακούω τα τελευταία χρόνια ωστόσο, δηλώνω πως το συγκεκριμένο κομμάτι το βάζω στα top δίσκου, μόνο και μόνο για τον πόνο που βγάζει σε νότες και φωνή. Το “Damaged Beyond Repair” δε θεωρώ πως ήταν καμιά τρομερή σύνθεση. Καλή μεν, αλλά συγκριτικά με όλα όσα άκουσα πιο πριν τα πράγματα ήταν χλιαρά, αν και κάπου εκεί στη μέση, οι για μια ακόμη φορά «ανατριχιαστικές» νότες που εμφανίστηκαν κέρδισαν τις εντυπώσεις μου. Της «ύφεσης το κάγκελο», if you know what I mean… Προτελευταίο το “All Twisted” πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα με το αμέσως προηγούμενό του. Ωραία σύνθεση, απλά κάπου εδώ η κούραση από την ακρόαση άρχισε να με πιάνει και η έλλειψη ενδιαφέροντος εμφανίστηκε. Κλείσιμο με το “One Bottle And A Knee Deep”. Ας κάνω μια μικρή σύνοψη. Ο δίσκος ξεκίνησε πολύ καλά και συνέχισε τρομερά. Δυστυχώς όμως τα τελευταία τρία κομμάτια ήταν μέτριες συνθέσεις, όσον αφορά τις ιδέες και την πρωτοτυπία. Σίγουρα θα τον ξανάκουγα και θα γούσταρα αλλά δεν μπορώ να πω πως δε θα προσπερνούσα κάποια απ’ τα κομμάτια. Κατά τα’ άλλα όμως η δουλειά αρκετά καλή για το 8ο άλμπουμ τους, αν σκεφτεί κανείς τι συμβαίνει συνήθως στις μπάντες μετά το 5ο-6ο άλμπουμ τους. Οι C.O.B. μένουν σταθεροί στο είδος και τις πεποιθήσεις τους, βοηθώντας σε να τους ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος αλλά και να περιμένεις πάνω κάτω αυτό που θ’ ακούσεις σε έναν νέο δίσκο (Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό, βρείτε την απάντηση στο κεφάλι του καθενός από τους ακροατές).
6.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
