Δισκογραφική επιστροφή για τους Γερμανούς, μετά από το προ τριετίας “Titancraft”, αλλά και το “Reforged –Riding On Fire” του 2017, το οποίο είχε επανεκτελέσεις κομματιών. Είναι αισίως το ενδέκατο άλμπουμ στην μακρόχρονη πορεία του συγκροτήματος από το 1997.
Το άλμπουμ ξεκινά φουριόζικα με το ομώνυμο κομμάτι και φοβερές δισολίες. Είναι ακριβώς έτσι όπως θέλω να αρχίζει ένας δίσκος! Επικό couple και ακόμα επικότερο refrain! Πέραν από κάποια αρκετά classic metal στοιχεία (“Roaring Thunder” – σαν να ακούω Accept ένα πράγμα – και “Stand up And Fight”), σε όλο το δίσκο διέκρινα και αρκετές ομοιότητες με τους Flotsam And Jetsam, στα φωνητικά κατά κύριο λόγο. Όλα αυτά προφανώς σε πιο heavy/power μορφή. Το “Eternal Quest” δεν είναι άσχημο, αλλά συνολικά δε με εντυπωσίασε. Ξεκάθαρη επιρροή από Gamma Ray και Kai Hansen, που έκανε μπαμ. Το “send me a sign” κάτι τέτοιο μου λέει και σίγουρα δεν είναι μόνο η φράση, αλλά η συνολική δομή του κομματιού και το refrain. Από εκεί και πέρα, ξεχώρισα σίγουρα το «ανθεμικό» “From Dust And Ruble” και το “Sinner Or Saint” κυρίως για τις δυνατές riff-άρες που έχει. Όχι κάτι πολύπλοκο αλλά το κρατάμε. Τέλος, θεωρώ από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου το πιο χαμηλών ταχυτήτων “Until We Meet Again”. Παίζει και τα φωνητικά του Piet Sielck να μου άρεσαν περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι του άλμπουμ. Ενδεχομένως λίγο πιο πειραματικό, η λογική στα κιθαριστικά riffs μοιάζει με αυτή του “Sinner Or Saint”. Αν τα ακούσετε θα καταλάβετε τι εννοώ. Κάπου στη μέση άρχισε να μου θυμίζει Primal Fear! Για το κλείσιμο, το “Legends Of Glory” μπορώ να πω ότι με κέρδισε και μπαίνει στα θετικά της ακρόασης του δίσκου, αλλά μέχρι εκεί.
Βασικά χαίρομαι που το άλμπουμ κλείνει με τραγούδι που μου αρέσει γιατί συνολικά με άφησε κάπου στη μέση και με λίγο ανάμεικτα συναισθήματα. Ίσως και να φταίει ότι δεν είχα μεγάλη επαφή με τις τελευταίες κυκλοφορίες των Iron Savior, αλλά δε ξέρω κατά πόσο αυτό έχει σημασία, διότι το αποτέλεσμα είναι αποτέλεσμα και στο τέλος στο συνολό του αυτό είναι που μετράει. Σαν να πάτησαν λίγο στα απολύτως σίγουρα. Ενώ οι στίχοι και γενικότερα η θεματολογία προσωπικά με κερδίζουν, οι συνθέσεις, όχι όλες βέβαια κάπου σαν να χάνουν.Ενδεχομένως να μην υπήρχε και τόση έμπνευση στα Powerhouse Studios του τραγουδιστή/κιθαρίστα Piet Sielck. Όπως και να έχει, θεωρώ ότι είναι μία κυκλοφορία που χρειάζεται λίγο χρόνο για ασφαλές συμπέρασμα. Για παράδειγμα, στην πρώτη ακρόαση δε μου άρεσε σχεδόν τίποτα εκτός του ομώνυμου κομματιού! Σε κάθε περίπτωση εγώ κρατάω αυτά που ανέφερα, μπορεί να μη μου φάνηκαν αρκετά, αλλά είναι περίπου ο μισός δίσκος. Και βλέπουμε μήπως ανακοινωθούν και αυτοί για live μέσα στο 2019!
6.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
