Πάντα πίστευα ότι το underground είναι ικανό να μας χαρίσει ξεχωριστές εμπειρίες. Εκεί οι καλλιτέχνες σπάνια θα κάνουν κάτι επιτηδευμένο. Χωρίς να έχουν από πίσω τους παραγωγούς, managers και δισκογραφικές που ζητάνε συγκεκριμένα πράγματα, είναι πιο ελεύθεροι να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν στη μουσική τους. Σκόρπιες σκέψεις που μου ήρθαν στο νου όταν άκουγα το συγκεκριμένο album.
Οι Αφιλόξενο Σώμα μας συστήνονται με το ντεμπούτο full-length τους. Καταγωγή, Σητεία Κρήτης. Έτος ίδρυσης το 2009, με το όνομα Brain Flexuous όμως, έχοντας ένα alternative punk rock στυλ με αρκετά synths. Πλέον, με άλλο όνομα και ανανεωμένη σύνθεση αλλά τον ελληνικό στίχο να μένει στο προσκήνιο, μας παρουσιάζουν εννιά τραγούδια με συνολική διάρκεια σαράντα απολαυστικά λεπτά μουσικής.
Οι Χάρης Δερμιτζάκης (κιθάρες, φωνητικά), Κώστας Πολίτης (κιθάρες, δεύτερα φωνητικά), Κωστής Μανουσάκης (μπάσο) και Μάνος Χριστάκης (τύμπανα, δεύτερα φωνητικά) κατάφεραν κάτι που «ζητάω» από κάθε νέο συγκρότημα που ακούω. Να παρουσιάσουν κάτι που ναι μεν έχει επιρροές από τη σκηνή τους (παρθενογένεση ολίγον τι δύσκολο πλέον) αλλά να μην αντιγράφουν ξεδιάντροπα κάποια μεγάλα συγκροτήματα του ήχου. Και το κατάφεραν πάρα πολύ ικανοποιητικά.
Ο ακροατής εδώ θα ακούσει κατά κύριο λόγο mid-tempo τραγούδια, σε ένα punk/rock στυλ με κάποιες alternative επιρροές σε μερικά κιθαριστικά μέρη και μία μελαγχολική post-punk ατμόσφαιρα. Ίσως αυτή η περιγραφή να μοιάζει κάπως παράξενη αλλά σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για δύσκολο ή ακατανόητο άκουσμα που δεν θα σου αφήσει κάτι μετά την ακρόαση. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι στίχοι φυσικά, στους οποίους έχει γίνει πολύ προσεγμένη δουλειά, έχοντας μία ποιητική προσέγγιση. Επειδή όπως και να το κάνουμε, στη μητρική σου γλώσσα συνήθως βγάζεις πολύ καλύτερα αυτά που θες να πεις, εκτός και αν τραγουδάς για μπύρες, δράκους, κάστρα και πίστη στο ένα και αληθινό metal.
Τα συγκροτήματα που μου ήρθαν στο μυαλό ακούγοντας το “Αφιλόξενο Σώμα” ήταν κατά κύριο λόγο τα Μωρά Στη Φωτιά, κάτι από Ενδελέχεια σε μερικές φωνητικές γραμμές του Χάρη και τη διάχυτη μελαγχολική ατμόσφαιρα από τα Διάφανα Κρίνα. Ίσως θα έβαζα και τους Panx Romana στην εξίσωση για κάποιες punk αναφορές. Κάποιος άλλος μπορεί να διαφωνήσει, το ίδιο το συγκρότημα μπορεί να διαφωνήσει, αλλά ο ήχος τους δεν θυμίζει ξεκάθαρα κάτι και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Αξιοσημείωτη είναι και η εισαγωγική μελωδία του “Γκε Χιννώμ” (τι κομματάρα, τι κιθάρες, τι μπάσο), που θυμίζει πάρα πολύ το “Σβούρα” των ημίθεων Τσοπάνα Rave. Επαναλαμβάνω όμως ότι μιλάω για επιρροές, τα παιδιά δεν αντιγράφουν κανένα.
Το album γράφτηκε live από τη μπάντα στο δικό της studio, με τη βοήθεια του ηχολήπτη Μάρκου Πινακουλάκη από το Ηράκλειο ενώ το mastering ανέλαβε ο Μάνος Τσαντηράκης. Σαν αποτέλεσμα, ο ήχος ίσως ξενίσει κάποιους αλλά νομίζω έχουμε αρκετές γυαλισμένες παραγωγές εκεί έξω. Δεν είναι κακός φυσικά, δεν είναι όμως ο μοντέρνος αψεγάδιαστος που ακούμε παντού πλέον. Είναι αρκετά ζεστός, οργανικός και έχει έντονο ένα old-school συναίσθημα, κάτι που προσωπικά με κέρδισε αμέσως. Στα συν και το πολύ ωραίο digipak, ενώ απ’ όσο ξέρω στα πλάνα τους είναι να βγει και σε βινύλιο. Ένα πολύ ωραίο ντεμπούτο λοιπόν για το κουαρτέτο από τη Σητεία. Περιμένω ήδη το διάδοχό του, αφού το υλικό υπάρχει και μένει μόνο να ηχογραφηθεί. Μακάρι να συνεχίσουν έτσι και στις επόμενες δουλειές τους.
8/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
