Οι Φινλανδοί …And Oceans επέστρεψαν δισκογραφικά μες το 2020 και ανέκτησαν το χαμένο momentum επιστρέφοντας δυναμικά στη σκηνή. Εγώ βέβαια δεν ήμουν ποτέ μεγάλος fan τους, αλλά αναγνωρίζω την επίδραση που έχουν στον κόσμο, γι αυτό άλλωστε και κατέληξαν στην Season Of Mist.
Ίσως φταίει που έχω ακούσει τόσο πολύ μελωδικό black metal της νορβηγικής σκηνής (σ.σ.: κι ας είναι Φινλανδοί) που δε μου κάνει τόσο πολύ αίσθηση πια. Πάντα καλοδουλεμένοι, αλλά εγώ έχω κουραστεί να ακούω επιρροές από Emperor, Limbonic Art, Dimmu Borgir (σ.σ.: εποχής των synths) και πρώιμων Arcturus. Και ξέρω ότι οι …And Oceans είχαν και μια διαφορετική και πειραματική περίοδο, αλλά προτιμώ να εστιάσω στο τώρα γιατί το κείμενο αφορά τον παρόντα δίσκο.
Γι αυτό και θα προσπαθήσω όσο μπορώ να εστιάσω στα θετικά του, γιατί ήδη ανέλυσα το πιο αρνητικό του σημείο, το οποίο είναι δική μου παραξενιά και μπορεί στα δικά σας αυτιά αυτό να μην είναι τόσο κακό. Και το πιο βασικό θετικό είναι ότι μπορούν να συνδυάζουν φρενήρεις ρυθμούς με όμορφες μελωδίες και να μην ακούγεται βαρύ κι ασήκωτο και να συνεχίζει να μένει στην κατηγορία του melodic black metal. Αυτό είναι κάτι που λίγοι μπορούν να το καταφέρουν.
Επίσης, οι συνθέσεις είναι σφιχτοδεμένες και καλοδουλεμένες, ενώ παράλληλα δε ξεφεύγουν από τα 5 λεπτά μέσο όρο κι αυτό τους αναδεικνύει ακόμα περισσότερο. Συν ότι η μεγαλοπρέπεια στις συνθέσεις τις κάνει ακόμα πιο δυνατές. Σε σημείο που αν δεν ήταν τόσο προβλέψιμες και δε θύμιζαν όλα αυτά που θυμίζουν, θα μιλάγαμε για ένα δίσκο που θα μας έκανε να παραμιλάμε.
Ακόμα κι έτσι όμως, έχει και θα συνεχίσει να αποκτά κοινό που γουστάρει αυτές τις δουλειές γιατί ξέρει που και πώς πρέπει να στοχεύσει. Απλά εγώ είμαι της άποψης ότι αν είχε και δικό του χαρακτήρα θα μιλάγαμε για δεκαράκι ακατέβατο.
7/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
