Οι μόδες μας έχουν αποδείξει επανειλημμένα ότι γενούν άπειρους εκφραστές του εκάστοτε ρεύματος, με ελάχιστους από αυτούς εν τέλει να αποτελούν κάτι πραγματικά αξιόλογο και ακόμα λιγότερους «κύριους του εαυτού τους» μουσικά και όχι κλώνους των εμπορικότερων σχημάτων. Δεν γνωρίζω τι έκαναν οι Every Hour Kills στις προηγούμενες δύο δουλειές τους αλλά στο νέο τους EP το αποτέλεσμα τους διαχωρίζει/ξεχωρίζει από το υπόλοιπο συνάφι.
Πέντε κομμάτια περιέχει το “Vacua”, ο τίτλος του οποίου είναι άκρως παραπλανητικός, καθώς ούτε άδειο είναι, ούτε κενό. Το δίλεπτο εναρκτήριο instrumental “Palindrome” αποτελεί εξαιρετικό δείγμα «σφηνάκι» του τι ακολουθεί στην συνέχεια, με το ομότιτλο κομμάτι να ακολουθεί, ισοπεδώνοντας τα πάντα. Χειμαρρώδες σύνθεση, από ικανότατους μουσικούς που δεν χαρίζουν στιγμή ανάπαυλας ούτε στον ακροάτη, μα ούτε και στους εαυτούς τους. Το παικτικό επίπεδο των μελών είναι εξαίρετο, καθώς πέραν της απόδοσης των όποιων riffs, το μεγάλο στοίχημα σε αυτό το είδος είναι η παντελής έλλειψη «φυσιολογικού» χρόνου. Κάτι που κυριολεκτικά γονατίζουν με περίσσια άνεση.
Δεύτερη σύνθεση «σφηνάκι» στην συνέχεια με το “Euclidian” το οποίο κατά την γνώμη μου κατορθώνει μέσα σε λιγότερο από τρία λεπτά να περιέχει την πιο ολοκληρωμένη σύνθεση του EP. Αν κάτι κυριαρχεί σε αυτό το κομμάτι είναι το τρομερό groove καθώς και η μελαγχολία. Τρομερή η δουλειά που έχει γίνει στα τύμπανα, πολύ ωραίες κιθαριστικές μελωδίες και τα καθαρά φωνητικά που κάνουν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους περίπου στην μέση προσθέτουν στην συνολική αισθητική με τον καλύτερο τρόπο. Ακολουθεί το “Tenebrous”, το οποίο καταφέρνει να είναι το πιο «εύπεπτο» κομμάτι της κυκλοφορίας, με τα καθαρά φωνητικά να δίνουν και πάλι όλη την μελωδικότητα σε μία κατά τα άλλα ιδιαίτερα τεχνική σύνθεση. Το EP κλείνει με το “Intransigent” όπου οι ταχύτητες δείχνουν να πέφτουν αισθητά, με την μπάντα να μπαίνει σε πιο σκοτεινά μονοπάτια σε μία ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά σύνθεση.
Συνολικά το “Vacua” είναι μία τρομερά καλή και ενδιαφέρουσα κυκλοφορία. Δεν σε κουράζει πουθενά, παρότι εκ πρώτης τα πράγματα δείχνουν χαώδη και ίσως πιάσεις τον εαυτό σου να έχει χαθεί εδώ και εκεί στις χρονικές ακροβασίες των συνθέσεων. Μέσα σε δεκαέξι μόλις λεπτά καταφέρνει να επιδείξει μία τεράστια μπάντα, με τρομερές συνθέσεις και κατορθώνει να σε αφήνει να αποζητάς κι άλλο. Φωνητικά ισοπεδωτικά, συνθέσεις χαώδεις, τύμπανα και κιθάρες χείμαρρος, όλα μέσα σε μία εκπληκτική παραγωγή. Ενώ γενικά τείνουν να με κουράζουν οι περισσότερες μπάντες αυτού του είδους, αυτή είναι μία κυκλοφορία αρχικά και κατά συνέπια μάλλον και μπάντα, στην οποία θα επιστρέψω στο μέλλον.
8,5/10
Κωνσταντίνος Μάρης
c[email protected]
