Ο Dan Lucas είναι ένας μουσικός με μακροχρόνια καριέρα από το 1998, έχει περιοδεύσει με πολλούς μουσικούς, συμπεριλαμβανομένου και του Meat Loaf, ενώ έχει φάει από ότι φαίνεται τους διαγωνισμούς με το κουτάλι (από διαγωνισμούς στην Τουρκία, μέχρι το The Voice Senior της Γερμανίας). Τώρα κυκλοφορεί το solo άλμπουμ του “The Long Road”, το οποίο όπως αναφέρει είναι πολύ προσωπικό και μας το παρουσιάζει από την πιο ευαίσθητη πλευρά του.
Αρχίζουμε με το “1985”. Πολύ όμορφο κομμάτι, όχι κάτι καινούριο ή διαφορετικό, είναι όμως ένα αξιόλογο power ballad με τα πλήκτρα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο όπως τους αρμόζει. Ακολουθεί το ομότιτλο “The Long Road” με έναν πιο ανεβαστικό ρυθμό και ένα πιο country αίσθημα. Πολύ ευχάριστο κομμάτι με ένα κολλητικό ρεφραίν.
Περνάμε στην πρώτη μπαλάντα του άλμπουμ με τίτλο “Memories”, η οποία μου φάνηκε κάτι χιλιοακουσμένο και για αυτό με κούρασε αρκετά γρήγορα. Στο “Forget You” τα πλήκτρα είναι ό,τι πιο John Lord θα μπορούσαμε να ακούσουμε. Γενικά το κομμάτι βγάζει ένα αίσθημα Deep Purple και το μόνο που λείπει είναι οι τσιρίδες του Ian Gillan. Το “Somebody Loves You” περνάει αρκετά απαρατήρητο, όπως και το “What’s Left”. Το πιο «βαρύ» “I Can’t Believe It” είναι μια ευχάριστη έκπληξη από τα προηγούμενα κομμάτια, ειδικά με την υπέροχη δουλειά που έχει γίνει στο μπάσο. Τα επόμενα δεν μου είπαν κάτι το ιδιαίτερο.
Αν μπορούσα να συνοψίσω τη γνώμη μου για αυτό το άλμπουμ σε μόνο μια φράση, νομίζω αυτή θα ήταν: «ευχάριστο, όχι όμως κάτι το ιδιαίτερο». Όμορφα τραγουδάκια, ωραίες power ballads αλλά αρκετά ξεπερασμένο και χιλιοπαιγμένο στυλ. Δύσκολα πιστεύω θα επιστρέψω να ακούσω κάποιο κομμάτι. Πολύ καλή δουλειά για το είδος, όμως νομίζω το άλμπουμ απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό και κυρίως στους θαυμαστές του Dan Lucas.
5/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
