Πολύ καλό Heavy Metal από τους Σουηδούς στο ύφος (σχεδόν αντιγραφή) των Iron Maiden αλλά και αρκετά στοιχεία παλιάς Σουηδικής Metal σχολής ιδίως στις υπερπιασάρικες μελωδίες της φωνής σε couple και refrain. Στίγματα Αμερικάνικης σχολής υπάρχουν επίσης αλλά μοιρασμένα με σταγονόμετρο και κυρίως λόγο της κοινής Maidenικής ρίζας. Πρόκειται για το δεύτερο δίσκο της μπάντας ο οποίος μαζί με τις κυκλοφορίες των Alpha Tiger και των Enforcer φαίνεται να κλείνει ήδη μια πολύ δυνατή old school τριπλέτα για φέτος. Σε σχέση με το ντεμπούτο της εδώ η μπάντα επιστρέφει πολύ πιο ώριμη συνθετικά αλλά και φαίνεται να έχει και πολύ πιο προσεγμένο ήχο. Φαίνεται να αποδιώχνει κάποιες NWOBHM επιρροές της που θύμιζαν πιο Hard Rock riff-ολογία και να επικεντρώνεται στους Iron Maiden σα μοναδικό εικόνισμά της. Ίσως καλουπώνοντας το song-writing της να χάνει μερικά πιο τρελιάρικα σημεία που σε κέρδιζαν σε ορισμένα κομμάτια στο προηγούμενο αλλά κερδίζει με τον πολύ πιο ομογενοποιημένο ήχο της. Ένα άλλο κακό είναι ότι ο προηγούμενος δίσκος έχει λίγο περισσότερες κομματάρες πράγμα που πιθανόν να προέκυψε από μερικούς πιο τρανταχτούς πειραματισμούς (στα επιτρεπτά όρια των επιρροών της) που έκανε η μπάντα να γράψει περισσότερα mid tempo κομμάτια. Τελικώς πιστεύω ότι τούτο εδώ βρίσκεται μετά από πολύ σκέψη στο ίδιο επίπεδο με το “Adrenaline Distraction”. Όπως και να ‘χει, το ότι η μπάντα επιστρέφει πέντε φορές πιο ώριμη είναι πασιφανής. Επίσης πολύ έξυπνη και η σειρά που έχει τοποθετήσει τα κομμάτια της. Φωνάρα που κολλάει απίστευτα και διπλές Maidenικές κιθάρες να κάνουν πάρτι καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι της μπάντας ever το τέρμα πιασάρικο εναρκτήριο που ακούει στο όνομα “Demon Rider”. Ακολουθούν με διαφορά μύτης τα τρομερά “Mr. Noman” και “Red Moon Rising”. Βέβαια σε όλα τα κομμάτια βρίσκεις γαμηστερές στιγμές. Οι κιθάρες στο ομώνυμο είναι πολύ καλές και οι ιδέες που αναπτύσσονται στα δύο πιο αργά κομμάτια είναι το λιγότερο ενδιαφέρουσες (ειδικά το τελευταίο του δίσκου που φέρνει και λίγο σε Jag Panzer, έπος)! Στανταράκι λοιπόν ο δίσκος για τους fans του ήχου και τις αναβίωσης των παραδοσιακών που μετά από 8 χρόνια, καλά κρατεί.
8.5/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
