Παραδέχομαι ανοιχτά και ενώπιων όλων ότι το υπέρ-brutal χειμαρρώδες death metal δεν ήταν ουδέποτε το είδος που λάτρευα ή άκουγα φανατικά. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει περίπτωση να μην παραδεχτώ πως κάποιος δίσκος απ’ το εν λόγω είδος είναι καλός, πόσο μάλλον να τον κατακρίνω κιόλας. Σήμερα λοιπόν έρχομαι αντιμέτωπη με το νέο και πιο άγριο από ποτέ, πόνημα των γερμανών (δεν περίμενα κάτι διαφορετικό!) Defeated Sanity. Μπορώ να πω πως σχεδόν φοβήθηκα. Σαν να ξεπήδησε κατευθείαν από κάποιο χαμηλό στρώμα της κόλασης. Και επιπλέον μπορώ να πω πως επιτέλους και μετά από πολύ καιρό άκουσα κάτι σε αυτόν τον χώρο που να με κάνει να θέλω να το ξανακούσω ξανά και ξανά. Υπάρχει κάτι μαγικό σε αυτόν τον δίσκο, διότι αν ξεπεράσεις την πρώτη ακρόαση και του δώσεις τον χρόνο σου και λίγη προσοχή, έχει να σου δώσει διάφορα όπως την περιπλοκότητα των riff του, τα progressive σημεία του, (φυσικά) τα Slayer–like ‘solos’, τα ιδιαίτερα ανά στιγμές τύμπανά του. Προσωπικά διαπίστωσα πως δεν πρόκειται για μπάντα του σωρού και καφρίλα για το τίποτα, όπως δηλαδή το 90% των μπαντών αυτής της σκηνής. Το μόνο που βρήκα μονότονο αλλά όχι απαραίτητα κουραστικό, ήταν τα φωνητικά, που δεν ξέφευγαν ούτε στιγμή από το pitch του… βόθρου και αν έμπαινες βλακωδώς στην διαδικασία να τους ακολουθήσεις ήταν απλά ανέφικτό ακόμη και μετά από συγκέντρωση και διαλογισμό. Σημείωση συντάκτη: η μπάντα κατά παράδοση αλλάζει τραγουδιστή σε κάθε album. Εμένα ο ίδιος μου φάνηκε. Παρόλα αυτά σχεδόν λάτρεψα αυτή τη δουλειά-παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς εκεί έξω.
7,5/10
Αγγελική Καπίρη
