Μένω έκπληκτη. Πραγματικά έκπληκτη. Όχι από το μεγαλείο αυτού του δίσκου αλλά από το θράσος αυτών εδώ των ‘μουσικών’. Είναι πραγματικά η πρώτη φορά που ακούω μια τόσο απροκάλυπτη αντιγραφή των θηρίων του industrial ήχου, Rammstein. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω κάποια μπάντα να προσπαθεί να παίξει σαν αυτούς αλλά τουλάχιστον οι περισσότεροι είχαν κάποιου είδους συγκάλυψη με τα δικά τους στοιχεία. Αυτοί είναι θρασύτατοι σαν να μας λένε ‘φάτε κακή αντιγραφή’. Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα άλλο απ’ το ότι αυτή η δουλειά είναι για σαν να ακούω την αποτυχημένη έκδοση του Rosenrot και από ‘κει και πέρα το μόνο που μου βγαίνει είναι να κράξω. Τα πράγματα είναι simple as that: αν ήθελα
να ακούσω Rammstein απλά θα τσίμπαγα ένα από τους δίσκους τους από το ράφι και θα άκουγα RAMMSTEIN. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Πραγματικά αναρωτιέμαι, δεν τους δημιουργήθηκε το αίσθημα της ντροπής όταν το κυκλοφόρησαν αυτό;; Για μένα θα ήταν πιο ειλικρινές αν ήταν απλά μια tribute μπάντα. Ελπίζω κανείς να μην αγοράσει αυτή τη δουλειά και να θαφτεί μια για πάντα στη λήθη. Μπορεί να ακούγονται πολύ κυνικά όλα αυτά, αλλά πραγματικά είναι από τους πιο ντροπιαστικούς δίσκους που έχω ακούσει μέχρι σήμερα.
P.s.: Δεν τους βάζω ούτε καν στον ‘Losers Bench’…
Below zero/10
Αγγελική Καπίρη
Θα σας πω μία ιστορία… ήταν κάποτε μία παρέα από την Γερμανία, που άκουγε
industrial και μιας και τα παιδιά ήταν και μουσικοί, αποφάσισαν μια ωραία μέρα να κάνουν και μία μπάντα. Οι Stahlmann, όπως ονομάστηκαν, προφανώς ξεκίνησαν αυτό το όνειρο με έναν και μόνο ύπουλο στόχο: να γίνουν Rammstein, στην θέση των Rammstein! Έκαναν λοιπόν τα μαγικά τους και δημιούργησαν τον πρώτο, ομώνυμο δίσκο τους. Η συνταγή, απλή! Έριξαν μέσα σε ένα καζάνι κιθάρες, φωνητικά, μελωδίες, το ανάλογο look και ότι άλλο χρειαζόταν, αρκεί να μοιάζει με την καταραμένη μπάντα και έτσι απλά έφτιαξαν τα τραγούδια τους. Η ιστορία συνεχίζεται βέβαια, γιατί είμαστε ακόμα στην αρχή και ναι, κάτι μου θυμίζει όλο αυτό, γιατί δυστυχώς το έχω ξανακούσει το παραμύθι αρκετές φορές και ας ήταν με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Η κριτική για αυτό το album θα μπορούσε να περιοριστεί στο εξής: Rammstein wannabes. Με άλλα λόγια αυτό που έχουμε εδώ είναι απλά μία κλονοποιημένη μπάντα. Πραγματικά είναι κρίμα, γιατί το αποτέλεσμα που άκουσα ήταν πολύ καλό. Απ’ ότι φαίνεται πρόκειται για καλούς, αλλά ανέμπνευστους μουσικούς, που σπαταλάν τον χρόνο τους αφού αναλώνονται σε αντιγραφές, αντί να δημιουργούν κάτι πραγματικά δικό τους.
4/10
Βίκυ Αθανασοπούλου
