Δέκατο άλμπουμ για το προσωπικό σχήμα του Glenn Danzig, δισκογραφική επιστροφή μετά το προ πενταετίας “DethRed Sabaoth”, μόνο που αυτή τη φορά πρόκειται για δίσκο με διασκευές από ακούσματα κυρίως της παιδικής – εφηβικής του ηλικίας (1962 – 1974), σε καλλιτέχνες όπως οι Elvis Presley, Aerosmith, The Litter, ZZ Top, The Troggs κ.α.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το “Devil’s Angels”(κανονική εκτέλεση από Davie Allan & The Arrows) από την ομώνυμη ταινία που διαδικτυακά κυκλοφόρησε το 2012 και ο Glenn ήθελε να το διασκευάσει από το 1979. Το ίδιο ισχύει και για το “Satan” που είναι από την ταινία “Satan’s Sadist” του 1969 και αρχικά εκτελεσμένο από τον Paul Wibier. Και τα δυο του ταιριάζουν και θα έλεγε κανείς με ένα πρώτο άκουσμα ότι ακούγονται σαν να είναι δικά του. Κυρίως το πρώτο, το οποίο είναι και από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές και single του δίσκου. Tο “Let Yourself Go” (Elvis Presley) δε θα έλεγα ότι μου άρεσε – όπως γενικά το άλμπουμ – και εδώ φαίνεται ότι κάτι δεν πάει πολύ καλά. Στο “N.i.b.” των Black Sabbath, αρκετά αλλαγμένο φυσικά, αλλά και βαρύ, προσπαθεί να κρατήσει το Sabbath κλίμα και να κολλήσει με τα φωνητικά του… Νομίζω το χάνει λίγο προσπαθώντας να ακουστεί και σαν τον Ozzy και κάπως έτσι χάνεται η μαγεία του κομματιού… Αλλαγμένο και πιο βαρύ, με ριφ όμως που χάνονται στην κακή παραγωγή και το “Lord of the Tights” των Aerosmith, που δε μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν να συνδυαστούν με τη φωνή του Danzig… Βαρετό.
Ακολουθεί η πιο ενδιαφέρουσα διασκευή και μια από τις καλύτερες που υπάρχουν εδώ, το “Action Woman” από τους Litter με μια πιο «πανκ» διάθεση και με τον Danzig να θυμίζει τον καλό εαυτό του. Και εδώ όμως μέτρια η παραγωγή, την οποία γενικά έχει αναλάβει ο ίδιος. Επίσης από τις λίγες καλές στιγμές του δίσκου, η «περίεργη» διασκευή στο “Rough Boy” των ΖΖ Τοp. Σίγουρα το “With The Girl Like You” των Τhe Troggs του ταιριάζει περισσότερο σε σχέση με άλλα κομμάτια που βρίσκονται εδώ. Ταιριάζει τόσο στο “punk feeling” του τραγουδιστή, όσο και στη φωνή του και στο είδος που έχει τραγουδήσει παλιότερα.
Η κυκλοφορία κλείνει με το “Find Somebody” (The Young Rascals) που δεν έχει κάτι παραπάνω να δώσει και χάνεται και αυτό στον κακό ήχο και τα μέτρια φωνητικά του Glenn, και με το “Crying In The Rain” των Evelyn Brothers να είναι μια από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη προσπάθεια του άλμπουμ και να σώζει ότι γίνεται να σωθεί από αυτό. Παρόλο που ο Glenn εκτός φυσικά από τα φωνητικά, αναλαμβάνει και τα υπόλοιπα όργανα σε όλα τα τραγούδια, δεν έχει κάνει καλή δουλειά στην παραγωγή και στον ήχο. Αυτό δε βοήθησε καθόλου το άλμπουμ και την όλη προσπάθεια. Καθόλου όμως, με αποτέλεσμα καλές στιγμές όπως π.χ. το “Rough Boy” ή ακόμα και το “Action Woman” να χάνουν σε ήχο, στη «βρωμιά» κάποιων ριφ και γενικά στην «πρόχειρη» και κακή παραγωγή(άλλο ένα παράδειγμα το κατά τα άλλα καλό “With A Girl Like You” που φαίνονται όλα τα παραπάνω).
Δε ξέρω τι ακριβώς ήθελε να πετύχει ο καλλιτέχνης σε αυτήν εδώ την κυκλοφορία, πιθανόν να έμεινε από έμπνευση και καινούριες ιδέες και θέλησε να πάει πίσω στο παρελθόν χωρίς πολύ επιτυχία. Η παραγωγή τον αδικεί πολύ, όπως και τα φωνητικά του σε κάποια τραγούδια, κάποιες επιλογές δε του βγήκαν, ενώ κάποιες άλλες του βγήκαν περισσότερο, κυρίως προς το τέλος του άλμπουμ, κάνοντάς το λίγο ενδιαφέρον. Σίγουρα περισσότερο για να ασχοληθούν οι «βαμμένοι». Για τους υπόλοιπους απλά μέτριο.
5/10
Πέτρος Μυστικός
email: [email protected]
