Όταν σκέφτεσαι τη Βραζιλία στο heavy metal, σου έρχονται στο μυαλό μπάντες όπως οι Sepultura, οι Angra άντε και οι Viper. Η Βραζιλία παρόλα αυτά, έχει αρκετά μεγάλη και ενεργή metal σκηνή, με μπάντες που μπορεί να σε ενθουσιάσουν με κάποιες κυκλοφορίες τους. Μια από αυτές, όχι ίσως τόσο γνωστή, είναι οι Hibria, με αρκετά ανεβοκατεβάσματα στην καριέρα τους. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα αρκετά δυνατό ντεμπούτο, το “Defying the Rules”, δεν έχουν μείνει ποτέ ήσυχοι στο μουσικό τους ταξίδι και πάντα προσπαθούν να μπλέξουν διαφορετικά είδη, μέσα στη βάση τους που είναι το power / heavy metal.
2 χρόνια μετά το αρκετά μέτριο “Silent Revenge”, έρχονται με τον ομώνυμο δίσκο τους να ανεβάσουν τα γκάζια ακόμη περισσότερο και να υιοθετήσουν πλέον αρκετά από τα μοντέρνα στοιχεία του metal, στο κλασσικό power metal τους. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν, αφού το “Hibria” είναι ένα κλασσικό μοντέρνο power metal album, το οποίο το έχω ακούσει ήδη δεκάδες φορές. Φανταστείτε λοιπόν τις μελωδικές γραμμές από μπάντες σαν τους Angra, Dragonforce, κάποια riff σαν τους Pantera και αρκετά grooves σαν τους Lamb Of God. Να μην ξεχάσω τα jazz στοιχεία τα οποία υπάρχουν διάσπαρτα σε όλο το δίσκο. Και ενώ όλα αυτά φαίνονται πολύ ενδιαφέροντα, απλά οι Hibria αποτυγχάνουν στο πείραμά τους, αφού τα διαφορετικά στοιχεία στη μουσική τους προσπαθούν να βρουν χώρο να ‘αναπνεύσουν’.
Και δυστυχώς δεν είναι αυτό το μοναδικό κακό που υπάρχει στο δίσκο, αλλά και τα τραγούδια από ένα σημείο και μετά, αρχίζουν να μοιάζουν το ένα με το άλλο, κάνοντάς με να βαρεθώ πολύ γρήγορα. Υπάρχουν φυσικά οι καλές στιγμές στο δίσκο, όπως το speedάτο και δυνατό opener “Pain”,το ατμοσφαιρικό και μελωδικό μπαλαντοειδές “Life”, το grooveάτο και με πολλά jazz περάσματα “Fame” και τα thrashάδικα “Church” και “Words”.
Τρελές τεχνικές ικανότητες από τους Hibria, που σε καμία περίπτωση δεν τις κρύβουν, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί απομακρύνθηκαν από την επιτυχημένη συνταγή του “Defying the Rules”, μόνο και μόνο για να δείξουν ότι είναι διαφορετικοί, όταν ήδη ήταν διαφορετικοί. Μπορεί βέβαια μετά από τόσα χρόνια να είχαν πέσει στη παγίδα της επανάληψης, αλλά σίγουρα ο δρόμος που έχουν διαλέξει, δεν νομίζω ότι τους ταιριάζει. Το κακό είναι ότι η μπάντα, δείχνει ότι μπορεί να γράφει καλή μουσική και ειδικά τα sola είναι θανατηφόρα, όπως και οι φωνητικές ικανότητες του Sanson. Το τελευταίο που πρέπει να σημειώσω είναι και το καταπληκτικό μπάσο του Benhur Lima, ο οποίος…. λοιπόν απλά πρέπει να τον ακούσετε, αφού το παίξιμό του είναι σεμιναριακού επιπέδου. Αλλά δυστυχώς η τεχνική δεν είναι μόνη της ικανή να κρατήσει το ενδιαφέρον…
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
