Και πάνω εκεί που έλεγα πως το doom metal αρχίζει να γίνεται βαρετό με την ολοένα και μεγαλύτερη συγχώνευσή του με το stoner rock, έρχονται αυτοί εδώ οι Ισπανοί να το ξανακάνουν εμπνευσμένο και ενδιαφέρον όπως του αρμόζει. Οι Black Lotus έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους το χειμώνα του 2016 και παρέμειναν ύπουλα σιωπηλοί μέχρι και φέτος. Και τι εξαιρετικός τρόπος για να σπάσεις τη σιωπή σου!
Έχοντας στις τάξεις τους μέλη από τοπικές stoner/southern rock μπάντες κάποιος θα κατέβαινε ψιλιασμένος για κάτι άκρως ανησυχητικό. Στο “Sons Of Saturn” όμως δεν έγινε έτσι. Εδώ έχουν αποβάλλει οποιοδήποτε στοιχείο που θα μπορούσε να παραπέμπει σε stoner rock και πίνουν από το κλασικό, παραδοσιακό νέκταρ του heavy/doom. Τα κομμάτια είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους με επιρροές στα κυβικά των Black Sabbath, Candlemass, Solitude Aeternus και ίσως λιγότερο Pagan Altar, χωρίς όμως να παίξουν μπάλα μέσα στην περιοχή τους. Η παραγωγή τους -πότε μοντέρνα και πότε πεπαλαιωμένη- δημιουργεί την απόλυτη σκοτεινή ατμόσφαιρα χωρίς όμως να είναι και απαραίτητα σκοτεινό. Μην ξεχνάμε πως μια λεπτή γραμμή χωρίζει τα κλασικά heavy riffs από τη doom αισθητική, γι’ αυτό και ο δίσκος διακατέχεται πλήρως από 70s αέρα. Όσον αφορά το “epicness” της όλης υπόθεσης οι Black Lotus δε θα σε αφήσουν ούτε εδώ παραπονεμένο, καθώς διαθέτουν ένα 10λεπτο “Sandstorm” (μακράν το highlight) που τους βάζει με τη μία στα βαθιά και ένα 11λεπτο “The Swamp” με το μπάσο να δίνει πάτημα στα πάντα και που επιπλέον προσδίδει και μία παράδοξη ψυχεδέλεια. Παρόλο που υπάρχουν κάποια μικρά σε διάρκεια intros (“The Pyre“, “Taurobolium“) ωστόσο εξυπηρετούν το βασικό σκοπό τους ως διάλειμμα ανάμεσα στις συνθέσεις ώστε να μην κουράσουν, ενώ λιγότερο εκτενείς συνθέσεις όπως το “Protective Fire” ανεβάζουν παροδικά τη διάθεση με τον up-tempo, αποκλίνων ήχο τους σε ένα κατά τ’ άλλα αργόσυρτο και επικό δίσκο.
Είναι δεν είναι οι Black Lotus το επόμενο μεγάλο όνομα στη doom σκηνή, ποσώς μ’ ενδιαφέρει. Αυτό που κρατάμε είναι η ουσία. Το “Sons Of Saturn” είναι ένα εξαίσιο και εμπνευσμένο δημιούργημα που φανερώνει σε ποιες μουσικές περιόδους έχει αδυναμία η μπάντα και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει doom βγαλμένο απ’ τα παλιά. Αν είχε βγει και πριν 20 χρόνια θα είχε κάνει πάταγο.
Χάρης Μπελαδάκης
