Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα και κάποιοι δίσκοι που κρατάνε μια ιδιαίτερη θέση μέσα στην καρδιά μας. Για εμένα οι δύο πρώτοι δίσκοι των Fifth Angel ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Ακατέβατα δεκάρια: δίσκοι που μετά από δεκαετίες ακούγονται με το ίδιο ενδιαφέρον και το ίδιο φρέσκοι με την ημέρα της κυκλοφορίας τους. Τα νέα λοιπόν της επανασύνδεσης του συγκροτήματος με τρία από τα πέντε μέλη του δεύτερου δίσκου (και δύο από τα πέντε της αρχικής σύνθεσης) μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Το γεγονός ότι ο Ted Pilot πλέον δεν βρισκόταν πίσω από το μικρόφωνο αλλά και το ότι την θέση του δεν την κάλυψε κάποιος άλλος τραγουδιστής αλλά ο κιθαρίστας Kendall Betchell, που είναι και ο μοναδικός κιθαρίστας, δεν μου έκατσε και πολύ καλά. Ελαφρώς φάουλ βρήκα και την κίνηση του σχήματος να παρουσιάσει σαν πρώτη γεύση του δίσκου την μπαλάντα αυτού. Όπως και να έχει προσπάθησα να ακούσω όσο πιο αντικειμενικά αυτό το… reboot των Fifth Angel.
Προς μεγάλη μου χαρά λοιπόν διαπίστωσα ότι ο δίσκος αυτός δεν κρύβει κάποια δυσάρεστη έκπληξη στους ακροατές τους. Αν και δύο βασικοί συνθέτες δεν βρίσκονται πλέον στο τιμόνι το υπόλοιπο σχήμα κρατά την σταθερή του αξία πολύ ψηλά: μελωδικό US metal όπως ήξεραν να το παίζουν στο Seattle. Υπάρχει ποικιλία σε ταχύτητες με πιο γρήγορα κομμάτια όπως το εναρκτήριο “Stars Are Falling”, με το ελαφρώς ξεκάρφωτο από το υπόλοιπο κομμάτι ρεφραίν, και “This Is War” (ένα από τα καλύτερα του δίσκου) ή πιο αργές ταχύτητες όπως το “We Will Rise”, με το solo που σε σημεία φέρνει στον νου το “Midnight Love” – δεν φταίω εγώ που τα έχω μάθει απ έξω, ή το “Queen Of Thieves” με τα ανατολίτικα στοιχεία του. Φυσικά όλοι πλέον έχουν ακούσει το “Can You Hear Me” το οποίο κατά την άποψη μου είναι απλά καλό.
Αν κάπου βάζουν σχεδόν αυτογκόλ οι Fifth Angel είναι στα φωνητικά του Betchell. Χωρίς να λέω ότι ο Pilot ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής στην ιστορία της μουσικής είχε πολύ χαρακτηριστική φωνή σε αντίθεση με τον Betchell που στον μυαλό μου φέρνει στο στυλ του Dio. Δεν είναι πως δεν κάνει καλή δουλειά όμως το σχήμα θα μπορούσε να βρει έναν αμιγώς τραγουδιστή για την θέση.
Τα δέκα κομμάτια του δίσκου είναι πολύ καλά και δεν μπορώ να πω ότι βρήκα κάποιο από όλα κακό. Το “Third Secret” είναι ένας πολύ καλός δίσκος που κοιτάει στα μάτια το παρελθόν του σχήματος, χωρίς να το φτάνει, αλλά δεν είναι προσκολλημένο σε αυτό. Σαν κυκλοφορία θα μπορούσε να είχε βγει το ‘90 ή το ‘91 και να είναι μια λογική συνέχεια στην δισκογραφία τους. Παρόλα αυτά ακόμα και εν έτει 2018 δεν είναι ένας δίσκος που βρομάει φορμόλη. Εύχομαι έστω και μετά από τόσα χρόνια το συγκρότημα να μπορέσει και πάλι να ορθοποδήσει προς όφελος των φίλων της καλής μουσικής.
Μιχάλης Νταλάκος
