Υπάρχουν albums για τα οποία μπορώ να γράψω εύκολα μετά και από μια μόνο ακρόαση. Υπάρχουν και albums που με δυσκολεύουν ακόμα και μετά από πολλαπλές ακροάσεις. Ο λόγος σπάνια έχει να κάνει με το τι παίζει ένα συγκρότημα αλλά κυρίως με τον τρόπο που το παίζει.
Οι Garagedays δεν είναι χθεσινοί. Στην σκηνή υπάρχουν από το 2005. Δισκογραφικά έκαναν την εμφάνιση τους το 2011 με το “Dark And Cold” ενώ ακολούθησαν δύο ακόμα albums, τα “Passion Of Dirt” το 2014 και “Here It Comes” το 2018. Πριν από αυτά είχαν κυκλοφορήσει και μια σειρά από demos. Σαν σχήμα δεν έχουν μεγάλες αλλαγές, από το 2008 έχουν μια σταθερή σύνθεση.
Συνθετικά παίζουν ένα αρκετά παραδοσιακό κράμα από heavy metal με βάση σχήματα όπως οι Accept, έχουν αρκετή μαυρίλα από τους Motörhead ενώ δεν λείπουν και οι στιγμές που οι συγκρίσεις με Metallica είναι δεδομένες. Ως εδώ καλά. Ο συνδυασμός των παραπάνω συγκροτημάτων πρέπει να θεωρηθεί ως μια πολύ σωστή βάση.
Τα πράγματα όμως αρχίζουν και χωλαίνουν στον συνθετικό τομέα. Πέρασα τρεις σερί ακροάσεις και μετά βίας μπόρεσα να ξεχωρίσω τα “New Home” και “Out Of Control” ως άξια αναφοράς. Όχι ότι τα υπόλοιπα είναι κακά τραγούδια. Η λέξη που θα χρησιμοποιήσω εδώ είναι «άχρωμα» και αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα. Δεν μιλάω για μελωδίες μόνο φυσικά. Οι συνθέσεις αυτές καθαυτές στα αυτιά μου ακούγονται αρκετά μονότονες. Σε αυτό δεν βοηθά και η φωνή του Marco Kern που απλά δεν δένει με το σύνολο.
Δεν υπάρχει τίποτα απολύτως το κακό στο να παίζει κάποιος πατώντας σε κλασικά θέματα. Το αντίθετο μάλιστα μιας και προσωπικά μου αρέσει το «παραδοσιακό» metal. Όμως η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην πώρωση και την αδιαφορία εδώ καταπατάται ασύστολα. Πραγματικά περίμενα κάτι πολύ περισσότερο από αυτούς. Ίσως την επόμενη φορά.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
