Μένοντας Ιταλία, περνάμε σε ένα αρκετά διαφορετικό ακραίο είδος. Η κυκλοφορία αυτή ανήκει στους Seth Borsellini, μια τετραμελής metal μπάντα. Τετραμελής τουλάχιστον για την συγκεκριμένη κυκλοφορία, αποτελούμενη από τους Seth Borsellini στα φωνητικά, Francesco Martini στις κιθάρες, Simone Carbone στο μπάσο, στα πλήκτρα και στον προγραμματισμό, ενώ πίσω από τα τύμπανα βρίσκεται ο Christian Parisi.
Βασιζόμενος πάντα και στην εμπειρία που έχει και από άλλες μπάντες, για να σας είμαι ειλικρινής περίμενα κάτι αρκετά διαφορετικό. Αυτό το μουσικό άλμα από το hard rock στο οποίο συμμετέχει παίζοντας με τους November Guns τραγούδια των Guns ‘N Roses, στο industrial και alternative metal, το θεωρώ αρκετά ριψοκίνδυνο.
Η συγκεκριμένη κυκλοφορία, η οποία αποτελεί το full-length album τους “Moodness” είναι μια αρκετά καλή προσπάθεια. Παρότι γνωρίζετε την άποψη μου τόσο για τα industrial όσο και τα electronic είδη μουσικής, εδώ πραγματικά έχουμε μια μέτρια μουσική η οποία σώζεται από αρκετές μεριές. Θα ξεκινήσω με το εικαστικό κομμάτι το οποίο σε τέτοια είδη είναι επιβεβλημένο. Το εξώφυλλο του album υποθέτω πως αποτελείται από τον ίδιο τον Seth Borsellini, βαμμένο με μια αρκετά ωραία αντίθεση μεταξύ του ασπρόμαυρου και του μπλε.
Περνώντας στον μουσικό τομέα της κυκλοφορίας, εκεί πραγματικά το όλο ύφος φαντάζει θεατρικό. Υπάρχει μια αρκετά καλή δομή ανά τα κομμάτια, τόσο στα ίδια τα κομμάτια, όσο και στην ροή του album. Βέβαια, εδώ οι δυναμικές τους ξεκινούν ανάποδα. Πιο συγκεκριμένα, τα τραγούδια ξεκινούν με αρκετή επιθετικότητα, συνεχίζουν με καθαρά φωνητικά και κλείνουν με περισσότερη επιθετικότητα χτίζοντας έτσι την δυναμική τους. Η παραγωγή φυσικά δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη καθώς όλες οι ηχογραφήσεις έχουν βρει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ τους, ενώ ταυτόχρονα έχει γίνει αρκετά καλή δουλεία στον τομέα των εφέ.
Ξεκούρδιστα κουρδίσματα στις κιθάρες και τύμπανα που ακολουθούν την μελωδία τους, δημιουργούν μια αρκετά groovy ατμόσφαιρα. Εκεί βέβαια, που πιστεύω πως δεν έγινε και τόσο καλή δουλεία είναι τα φωνητικά. Δεν έχω τόσο θέμα με τα καθαρά του, όσο με τις «κραυγές» του, αν μπορούν να θεωρηθούν κραυγές. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος αυτό δεν γίνεται σε όλα, το παρατηρώ έντονα ωστόσο σε κομμάτια όπως το “The Fog”. Δεν έχει άσχημες ιδέες, απλά θα μπορούσαν να εκτελεστούν αρκετά καλύτερα.
6/10
Γιώργος Χατζηϊωαννίδης
[email protected]
