Για κάποιο περίεργο λόγο, δεν είχα πολύ μεγάλη επαφή με τις κυκλοφορίες των Deicide των τελευταίων ετών. Και λέω περίεργο επειδή πάντα ήταν από τις αγαπημένες μου death metal μπάντες, αυτά τα αριστουργήματα που έβγαλαν στα πρώτα τους χρόνια δύσκολα ξεχνιούνται. Πιθανώς να μην ήταν τίποτα το σπουδαίο, αφού θυμάμαι να τις ακούω μεν αλλά να μη μένω σε αυτές στη συνέχεια.
Ίσως να συνέβαλε σε αυτό και η αστάθεια στο line-up, αφού μετά την αποχώρηση των αδελφών Hoffman οι κιθαρίστες που ήρθαν δεν κατάφεραν να δώσουν το κάτι παραπάνω. Και δεν ήταν τίποτα τυχαίοι, μιλάμε για Jack Owen (Six Feet Under, ex-Cannibal Corpse) και Ralph Santolla (R.I.P., ex-Obituary, ex-Iced Earth). Το να αλλάζεις μέλη δεν είναι πάντα εύκολο, ειδικά για κάποιους που είχαν αναλλοίωτη σύνθεση για 17 συναπτά έτη.
Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει με την δωδέκατη full-length κυκλοφορία των θρύλων από την Tampa της Florida. Ίσως η μεγάλη δισκογραφική αποχή να έκανε καλό, αφού η πενταετία από το “In The Minds Of Evil” είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έκαναν να βγάλουν μουσική, το συνηθισμένο τους ήταν ένα έως τρία χρόνια. Από την πρώτη στιγμή και το “One With Satan”, το album σε πιάνει από τη μούρη και δε σε αφήνει και τόσο σε ησυχία. Η συνέχεια με το “Crawled With Shadows” είναι το ίδιο φοβερή και γενικά όχι μόνο μου κράτησε το ενδιαφέρον για τα 38 λεπτά που διαρκεί, αλλά έπιασα τον εαυτό μου να το ακούει ξανά αρκετές φορές. Όσο και να γουστάρω ένα συγκρότημα, αν μια δουλειά τους δεν μου κάνει click, τότε δύσκολα θα ασχοληθώ πάλι. Άλλα τραγούδια που μου έμειναν είναι τα “Anointed In Blood”, “Defying The Sacred” και “Destined To Blasphemy”.
Το drumming του καταπληκτικού (και υποτιμημένου) Steve Asheim είναι υποδειγματικό, ο Kevin Quirion (κιθάρες, Order Of The Ennead) στην τρίτη του θητεία και ο νεοφερμένος Mark English (Monstrosity) κάνουν πολύ καλή δουλειά σε riffs και solos ενώ ο Glenn Benton είναι ο κλασσικός Glenn Benton ουρλιάζοντας στίχους για τον αγαπημένο του Σατανά από την αρχή μέχρι το τέλος.
Τελικά, το “Overtures Of Blasphemy” είναι μάλλον η καλύτερη κυκλοφορία τους από την πρώτη μετά-Hoffman εποχή, δηλαδή το “Stench Of Redemption” του 2006. Έχει και το πιο άρρωστα υπέροχο εξώφυλλο στην ιστορία τους, σχεδιασμένο από τον Zbigniew Bielak. Ενδώστε άφοβα.
Γιώργος Τερζάκης
