Το κουαρτέτο των Εγγλέζων punk rockers Syteria επιστρέφει με το δεύτερο album του “Reflection”. Η μπάντα εδρεύει στο Yorkshire, ιδρύθηκε το 2015 από την Jackie “Jax” Chambers, κιθαρίστρια των θρυλικών Girlschool, η οποία πλαισιωνόταν από την τραγουδίστρια και κιθαρίστρια Julia Calvo και την Keira Kenworthy στο μπάσο.
Το 2016 κυκλοφόρησε το πρώτο της αυτοχρηματοδοτούμενο EP με τίτλο “Wake Up”, με τη βοήθεια του Mike Kenworthy (πατέρας της Keira και πρώην μέλος των Raven), το 2017 απέκτησαν μόνιμο drummer στο πρόσωπο του Pablo Calvo (αδερφός της τραγουδίστριας Julia) και κυκλοφόρησαν το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους “Rant-O-Bot”. Απέσπασαν πολλές καλές κριτικές, περιόδευσαν αρκετά παίζοντας και σε διάφορα festivals μεταξύ των οποίων και ένα στην Κέρκυρα. Το 2019 είχαμε αλλαγή στη θέση του μπάσου με την Keira Kenworthy να αποχωρεί και να αντικαθίσταται από την Steph Dawson (πριν στους Scream Of Sirens). Κάπως έτσι φτάσαμε στο 2020 και στην κυκλοφορία του “Reflection”.
Και μετά τα ιστορικά στο δια ταύτα και στο “Reflection”: έχουμε δώδεκα τρίλεπτα τραγουδάκια punk rock με έντονα pop στοιχεία και κάποια λίγα πιο σκληρά riffs που κλείνουν το μάτι στο hard rock. Ενώ το προηγούμενο άλμπουμ τους “Rant-O-Bot” ήταν ένα πιο punk rock, ευθύ και σκληρό album, εδώ έχουμε μια προσπάθεια να ακουστούν σαφώς πιο “radio-friendly” γεγονός που μάλλον λειτουργεί εις βάρος τους. Η παραγωγή του δίσκου είναι εξαιρετική, η μπάντα είναι καλοδουλεμένη και ακούγεται φρέσκια ενώ και η φωνή της Julia είναι πολύ καλή.
Απλή δομή στα τραγούδια με τα κλασικά ομαδικά – «συμμοριακά» refrains, κάποια πραγματικά όμορφα riffs και σύντομα solos αλλά όταν προσπαθούν να ακουστούν πιο pop μάλλον τα κάνουν μαντάρα και ακούγονται αδιάφοροι. Το υλικό τους είναι σαν να το έχουν πραγματικά μοιράσει στη μέση: Από τη μία πλευρά έχουμε τα πιο rock και γρήγορα τραγούδια “Make Some Noise”, “Goodbye World”, “Reflection”, “Guilty” και “Back Off” τα οποία είναι πραγματικά καλά και από την άλλη τα πιο pop τραγουδάκια “Asylum”, “Gossips”, “As If”, “Moving Forward (Angels and Demons)”, “I Want It All”, “Plastic Fantastic” και το μπαλαντοειδές “Sorry” τα οποία στα αυτιά μου ακούγονται επιεικώς αδιάφορα.
Εν κατακλείδι ,έχουμε να κάνουμε με ένα ευκολοάκουστο album, όχι κακό αλλά ούτε και τίποτα φοβερά εξαιρετικό, σαφώς κατώτερο ποιοτικά από το ντεμπούτο τους, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει ως ευχάριστο soundtrack όταν ασχολείστε με κάτι άλλο, αλλά μέχρι εκεί. Μέχρι την επόμενη δουλειά τους που ελπίζω να απελευθερωθούν από την πίεση να ακουστούν και να αποκτήσουν μεγαλύτερο κοινό…
5,5/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
