Έβδομος αισίως δίσκος για τους Φινλανδούς Alghazanth. Όπως εύκολα καταλαβαίνετε εδώ έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα που πλέον βαδίζει στο εικοστό έτος της ηλικίας της. Για να σας δώσω (σε όσους από εσάς δεν τους γνωρίζετε ) κάποια στοιχεία αναφορικά με την πορεία τους έως τώρα να πω ότι το “Wreath Of The Thevetat” του 2008, κυρίως, μαζί με το “Οsiris-Typhon Unmasked” του 2001 κατά δεύτερο λόγο θεωρούνται οι κορυφές της πορείας τους. Σε όλη αυτή την πορεία τα βασικά μέλη έχουν μείνει σταθερά και είναι οι Moonthorn και Thasmorg (σε νέο ρόλο πλέον αυτόν του μπασίστα και τραγουδιστή) και φυσικά ηγούνται των όποιων εξελίξεων. Σε αυτόν το νέο τους δίσκο υπάρχουν όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία κατάφεραν να συνδυάσουν στο μνημειώδες “Wreath Of The Thevetat”, όμως, ύστερα από απανωτές ακροάσεις του τελευταίου τους άλμπουμ, και έχοντας βάλει να παίζει ξανά το “Wreath..” παρατηρώ οι χαλαρά στέκεται ένα σκαλί παρακάτω. Η εταιρία τους, τους αποκαλεί symphonic black metal αλλά μην περιμένετε να ακούσετε εδώ τίποτα συμφωνικές ορχήστρες κλπ. Το ύφος τους όλα αυτά τα χρόνια πατάει πάνω στις διδαχές των Cradle of Filth με την διαφορά πως αυτοί εδώ σαφώς έπαιζαν και παίζουν πιο ακραία. Οι ταχύτητες στα τύμπανα έχουν πέσει κάπως τα riff συνεχίζουν να είναι μελωδικά και να απλώνονται ευχάριστα πάνω από τις “πλάτες” των synths. Αυτή τη φορά θα έλεγα πως τα riffs τους έχουν και ένα depressive (προσοχή όχι suicidal αέρα), κάτι που προφανώς αποτελεί έναν ενδιαφέροντα νεωτερισμό. Οι αργές ταχύτητες επίσης σε συνδυασμό με τα αρκετά ακουστικά περάσματα δίνουν ένα progressive/experimental χαρακτήρα στο άκουσμα, αφαιρώντας, προφανώς όμως, πόντους από την τόσο ευπρόσδεκτη ακρότητα του παρελθόντος. Τα φωνητικά έχουν περάσει (ύστερα από το ντεμπούτο της μπάντας στο μακρινό 1999) στα χέρια του Thasmog με αποτέλεσμα να απουσιάζει η, όπως και να το κάνουμε, ποικιλία του παρελθόντος, δίχως αυτό να “κόβει” από την ποιότητα του δίσκου. Συμπερασματικά σε αυτή εδώ την έβδομη προσπάθεια τους οι Φιλανδοί βετεράνοι χρησιμοποιούν τα καλύτερα στοιχεία των τριών τελευταίων δίσκων τους και ακούγονται σαφώς σαν μια ώριμη μπάντα που κουβαλάει την εμπειρία της σκηνής και που έχει τον τρόπο να πειραματιστεί με κάτι λίγα πραγματάκια εδώ και εκεί. Η εταιρία, πάλι, θεωρεί τον εν λόγω πόνημα το καλύτερο της καριέρας τους. Η αλήθεια επίσης είναι ότι κάθε μουσικός θεωρεί τον τελευταίο του δίσκο ότι καλύτερο έχει κάνει και είναι και λογικό (αν πιάνετε τον συνειρμό μου). Τι γίνεται με εμάς όμως που γουστάρουμε τσίτα τα γκάζια όπως στο “Wreath…” και τους προτιμάμε λίγο πιο ανώριμους; Εμείς αν ακούμε μουσική με τα αυτιά θα εκτιμήσουμε και θα καλοδεχτούμε αυτή την πολύ αξιόλογη δουλειά. ΥΓ: Όσοι από εσάς που αρέσκονται στο black metal με τα στοιχεία που περιέγραψα παραπάνω δεν γνωρίζουν την μπάντα ας ξεκινήσουν τα ψάξιμo τους από – έναν από τους κορυφαίους δίσκους της σκηνής- το εκπληκτικό “Wreath of the Thevetat” του 2008!!!
7/10
Τάσος Δεληγιάννης
