Το ότι το ευρωπαϊκό power metal μεσουράνησε πριν δύο δεκαετίες (για να μην πω τρεις) είναι γνωστό. Σαν όλα τα παρακλάδια λοιπόν, έτσι και αυτό είδε μια μεγάλη άνθιση μια εποχή που τα χαστούκια από σχήματα όπως οι Gamma Ray, Labyrinth, Vision Divine, Stratovarius και άλλους ήταν απανωτά. Αλλά ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν και ο κορεσμός σύντομα έκανε την εμφάνισή του. Πλέον σπάνια κάτι από το συγκεκριμένο παρακλάδι μου κάνει εντύπωση.
Και οι The Unity εντύπωση δεν μου έκαναν. Γιατί στα αυτιά μου πιο hard rock ηχούν παρά power metal ή έστω melodic power metal. Το σχήμα έχει πλέον κυκλοφορήσει τρεις δίσκους μέσα σε τρία χρόνια με τα προηγούμενα να είναι τα “The Unity” το 2017 και “Rise” το 2018. Λυπάμαι αλλά οι εποχές που σχήματα όπως οι Iron Maiden έβγαζαν δισκάρες σε απόσταση αναπνοής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ελάχιστη σχέση λοιπόν έχει το “Pride” με το power metal, με μόλις δύο-τρία κομμάτια να μπορούν να μπουν στο παρακλάδι αυτό (τα “We Don’t Need Them Here” και “Scenery Of Hate” είναι δύο από αυτά). Τώρα αν θεωρήσω τους Pink Cream 69 ή τους Evidence One power metal, πάω πάσο. Γιατί αν εξαιρέσεις την κιθάρα και την παραγωγή, μιλάμε για έναν καραμπινάτο rock δίσκο και ούτε καν έναν πραγματικά αξιόλογο rock δίσκο.
Ίσως πιο ενοχλητικό σημείο είναι αυτό το τετριμμένο «μπαίνω με κιθάρα αλλά μετά παίζει μόνο μπάσο και κάνα πλήκτρο μέχρι την γέφυρα» μοτίβο το οποίο επαναλαμβάνεται συχνά στην διάρκεια του “Pride”. Τι να το κάνω το να έχεις παιχτούρες όπως τον Henjo Richter, που είδε τους Gamma Ray (μάλλον) να κρεμάνε μόνιμα πετσέτα με την επιστροφή του Kai στις κολοκύθες ή την δυνατή φωνή του Gianbattista Manenti όταν οι συνθέσεις είναι στην καλύτερη αδύνατες; Ακόμα και πριν είκοσι (και πάνω) χρόνια, το υλικό του “Pride” μετά βίας θα μπορούσα να το θεωρούσα επιπέδου Β’ Εθνικής. Σήμερα πιστεύω ότι απλά δεν έχει καμία τύχη.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
