Οι Ολλανδοί (το όνομα τους στα ολλανδικά σημαίνει Δακρυσμένη Ιτιά, πραγματικά υπέροχο όνομα) βρίσκονται στο metal χάρτη από το 2014 και αυτή είναι η τρίτη κατά σειρά κυκλοφορία τους και το δεύτερο full-length τους. Παίζουν funeral doom/death metal και η θεματολογία τους είναι φυσικά ο ένας και μοναδικός H. P.Lovecraft.
Για να πω την αλήθεια μου, δεν εντυπωσιάστηκα και ιδιαίτερα από αυτό το εγχείρημα. Ή σωστότερα, όχι απλά δε μου έκανε καμία εντύπωση αλλά μάλλον κουράστηκα και αρκετά γρήγορα για τον απλό λόγο ότι αυτή η κυκλοφορία δεν μου πρόσφερε τίποτα το καινούριο. Είναι απλά ένα doom/death album εγκλωβισμένο σε αυτή τη μουντίλα και γραμμικότητα που χαρακτηρίζει το είδος που πραγματικά δεν μπορώ να τον ακούσω όταν έχω ακούσει άλλες πόσες τέτοιες κυκλοφορίες. Η μπάντα στο δεύτερο της δίσκο παρουσιάζεται ανίκανη να γεμίσει τις συνθέσεις της ιδανικά και το αποτέλεσμα είναι να προκαλούν κούραση λόγω της μεγάλης τους διάρκειας και της έλλειψης τους σε καινοτόμα στοιχεία.
Επειδή δεν είναι μόνο η διάρκεια που με προβλημάτισε εδώ, αλλά και η έλλειψη στην πρωτοτυπία από πλευράς της μπάντας. Τα riffs και οι μελωδίες έχουν παιχτεί πραγματικά από όλες τις μπάντες του είδους σε κάποιο σημείο της καριέρας τους και φυσικά, όπως η κάθε μπάντα του είδους που ακολουθεί τις νόρμες, οι Ολλανδοί δεν έχουν βάλει ούτε ένα ξέσπασμα στο δίσκο που θα μπορούσε να ξεσηκώσει τον ακροατή. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι γνωστό, ένα άλμπουμ-αργό βασανιστήριο που μόνο τους τελειωμένους οπαδούς του είδους θα ικανοποιήσει. Δεν ξέρω κατά πόσο το σχήμα παίρνει στα σοβαρά τη διαδικασία της σύνθεσης, αλλά όπως τα ακούω εδώ τουλάχιστον, πρέπει να αλλάξουν οπωσδήποτε νοοτροπία και τρόπο προσέγγισης της μουσικής τους αν θέλουν να κάνουν κάτι παραπάνω.
5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
