Τρίτο full-length για τους Φινλανδούς Astral Sleep, μετά από πενταετή δισκογραφική απουσία. Το “Astral Doom Musick” κυκλοφορεί σε έκδοση βινυλίου, που περιλαμβάνει επιτραπέζιο παιχνίδι μαζί με το δωδεκασέλιδο εγχειρίδιο οδηγιών του. Το επιτραπέζιο λειτουργεί συμπληρωματικά με τον δίσκο, αποτελώντας έναν πιο διαδραστικό τρόπο για να εισάγει τον ακροατή στο στιχουργικό περιεχόμενο του δίσκου, το οποίο είναι μυθολογικό. Μια τέτοια κίνηση δείχνει ιδιαίτερο μεράκι από την πλευρά του συγκροτήματος και μπορεί να το εκλάβει κανείς μόνο θετικά.
Η μουσική και μόνο αυτή όμως, είναι εκείνο που τελικά κρίνεται. Ο τίτλος του δίσκου περιγράφει πλήρως το περιεχόμενο του, που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στο doom metal και την ψυχεδέλεια. Θέλει ιδιαίτερη ικανότητα ισορροπίας για να κινηθείς στα συγκεκριμένα μουσικά μονοπάτια, καθώς υπάρχουν δύο ειδών κίνδυνοι. Να ενδώσουν στον πειρασμό να αναμασήσουν το υλικό των ιστορικών σχημάτων που προηγήθηκαν σ’ αυτό τον ήχο ή αντίθετα, να γίνουν υπερφιλόδοξοι στην προσπάθεια τους να τον μπολιάσουν με νεωτερισμούς, ακριβώς για να ξεχωρίσουν από τα σχήματα αυτά.
Οι Astral Doom δεν πέφτουν σε καμία από τις δύο παγίδες. Μέσα σε έναν κυκεώνα αργόσυρτων riffs, ψυχεδελικών παραδοξοτήτων και χοντρών δόσεων παραμόρφωσης οι (μόλις) τέσσερις συνθέσεις του δίσκου στρέφουν το βλέμμα τους εκεί όπου πάντα ψάχνουμε για έμπνευση όταν όλα τα υπόλοιπα έχουν αποτύχει. Στους Black Sabbath. Και κάπου εκεί αρχίζουν να φανερώνονται μουσικά και να παράγουν περιεχόμενο. Το μοιρολόι του Markus Heinone αλλάζει, παρουσιάζεται άλλοτε με καθαρά φωνητικά και άλλοτε με growls, αλλά διατηρεί μια συνεκτική προσωπικότητα με βάθος και ουσία. Το ίδιο ισχύει ξεχωριστά για τον κάθε μουσικό αυτού του δίσκου. Το kantele του κιθαρίστα Aaro Haverinen είναι σοφά τοποθετημένο μόνο εκεί που πραγματικά χρειάζεται, κατορθώνοντας να είναι το πιο σκοτεινό μουσικό όργανο ενός – έτσι κι αλλιώς – εξαιρετικά καλοπαιγμένου δίσκου.
Οι αυστηροί ίσως θεωρήσουν το όλο ύφος κλισέ. Η λέξη doom καταχρησιμοποιήθηκε, η σημασία της κακοποιήθηκε, τα όριά της ξεχείλωσαν από τις προσπάθειες του ενός και του άλλου να την προσαρμόσουν στη δική τους ερμηνεία και τελικά έχασε τη σημασία της. Κι εύλογα έπαψε να είναι μόδα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι κομμάτια όπως το “Schwerbelastungskörper” δεν πειράζουν απλά τα εργαλεία που έχουν αφήσει οι ακρογωνιαίοι λίθοι της σκηνής στο τραπέζι. Εμπνέονται από αυτά, τα ανακατασκευάζουν και κάποιες φορές τα εκτοπίζουν τελείως, επαναπροσδιορίζοντας το παιχνίδι με τον δικό τους τρόπο.
Το “Aurinko Ja Kuu” είναι από εκείνα τα μουλωχτά ακούσματα, που μεγαλώνουν σε σημαντικότητα μετά από κάθε νέα ακρόαση. Στην πραγματικότητα, αυτή η υποχθόνια δυναμική θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ολόκληρο το δίσκο. Οι μη λάτρεις του είδους ίσως τον αγαπήσουν απρόσμενα, καθώς παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη ποικιλία, η οποία είναι παράπονο πολλών ότι λείπει από το συγκεκριμένο ιδίωμα. Αυτή η ποικιλία όμως, δίνεται με μια τρομερή φυσικότητα. Έτσι, έχουμε έναν εντελώς minimal δίσκο, φτιαγμένο στην πραγματικότητα από καθόλου minimal υλικά.
Το “Astral Doom Musick” είναι η απόδειξη ότι κάτι μπορεί να είναι πλουραλιστικό χωρίς να είναι κιτς και χωρίς να αποπροσανατολίζεται από άποψη μουσικής ταυτότητας. Αρκεί να γνωρίζεις γύρω από ποια βασική ύλη θέλεις να το δομήσεις και με ποιόν τρόπο να προσθέσεις τις φιοριτούρες, ώστε να απορροφούνται ομαλά, χωρίς να χάνονται εντελώς. Τέλεια ισορροπημένο άκουσμα που σε κερδίζει προοδευτικά, χωρίς να σου αποκαλύπτει όλα του τα μυστικά από την πρώτη στιγμή.
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
