Option A
Για τους Pain Of Salvation δεν πιστεύω ότι χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς όλοι γνωρίζουμε τη έχει προσφέρει η μπάντα στο χώρο του progressive όλα αυτά τα χρόνια. Εδώ πέρα όμως σε αυτό το νέο άλμπουμ βλέπουμε μια στροφή 180 μοιρών από τη μπάντα. Ο mastermind του συγκροτήματος Daniel Gildenlow αποφάσισε να θυμηθεί λιγάκι το ’70s παρελθόν και τους Pink Floyd και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα τέτοιο άλμπουμ τώρα. Σίγουρα μουσικά δεν μπορώ να πω ότι φτάνει ούτε το Be αλλά ούτε και το Remedy Lane. Άμα όμως το πάρεις σαν μια καινούρια στιγμή της μπάντας χωρίς τους παλιούς δίσκους πιστεύω ότι είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος και αξίζει πάρα πολύ. Πιστεύω ότι όσο και να περάσει ο καιρός, αυτός ο ήχος των ’70s δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεραστεί. Οι συνθέσεις σε όλη τη διάρκεια του δίσκου βασίζονται στις ακουστικές κιθάρες και στα πλήκτρα. Υπάρχει παντού το progressive στοιχείο ως προς τα τρελά μέτρα και επίσης υπάρχει παντού αυτή η καταπληκτική φωνή του Daniel που σε κάνει να ανατριχιάζεις σε κάθε σημείο. Πιστεύω ότι είναι μια ευχάριστη αλλαγή για την μπάντα και ξεφεύγει λιγάκι από τα συνηθισμένα. Σίγουρα πολλοί θα μισήσουν αυτόν τον δίσκο επειδή δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα cd τους αλλά άμα δεν κάνουμε αυτή τη σύγκριση και το πάρουμε απλά σαν καινούρια κυκλοφορία πιστεύω ότι πολλοί θα σκεφτούν αλλιώς. Εμένα πάντως μου άρεσε πολύ σαν κυκλοφορία και μου θύμισε και σε πολλά σημεία τους Faith No More. Αξίζει πάρα πολύ.
9/10
Άκης Μυστιλόγλου
Option B
Το Road Salt One δεν ήρθε από το πουθενά καθώς οι Σουηδοί μας είχαν προετοιμάσει γι’αυτό μέσα από το πρόσφατο Ep ‘Linoleum’ . Οι υποψιασμένοι κατάλαβαν ότι κάτι τρέχει με τον Daniel και τη παρέα του. Οι POS έδειξαν ότι δεν έχουν καμία διάθεση να επιστρέψουν στην πεπατημένη οδό του Scarsick το οποίο άλλοι θεώρησαν αριστουργηματικό και άλλοι μέτριο. Προσωπικά ανήκω στην δεύτερη κατηγορία, και προσδοκούσα εδώ και καιρό να υπάρξει μια αλλαγή, η οποία θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον και θα με κάνει να νιώσω ξανά έντονα συναισθήματα (κάτι που έχω να βιώσω από την εποχή του Remedy Lane, και λιγότερο του Be). Η αλλαγή που περίμενα ήρθε και μάλιστα με μια έντονη ενδοσκοπική διάθεση, ταυτόχρονα όμως συνοδεύεται από μια ανάγκη επαναπροσδιορισμού των POS στον τρόπο γραφής της μουσικής τους και της παρουσίασης αυτής (βλέπε παραγωγή). Αν έχετε ακούσει το Linoleum καταλαβαίνετε τι εννοώ, αν όχι μην περιμένετε κάτι νεωτεριστικό. Το αντίθετο μάλιστα. Το Road Salt One είναι ένας δίσκος που υμνεί τους πατέρες της Rock/Prog Rock μουσικής και προσπαθεί μέσα από αυτές τις επιρροές να δημιουργήσει έναν νέο ήχο για την μπάντα που αν μη τι άλλο λείπει σε πολλούς Prog. Rock oπαδούς. Χωρίς φανφάρες και τεχνικά κολπάκια, με μίνιμαλ προσέγγιση και με συναίσθημα. Η παραγωγή και το artwork επίσης στο κλίμα της εν λόγω δεκαετίας (70s) δημιουργούν μια αίσθηση καλλιτεχνικής φιλοδοξίας σε χρόνους ανιαρούς και τεχνοκρατικούς. Όλα καλά μέχρι εδώ. Το ζήτημα είναι ότι ο δίσκος έπειτα από πολλές ακροάσεις με άφησε μουδιασμένο έχοντας μου δημιουργήσει ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου. Όχι, δεν είναι κακός δίσκος. Δεν μας έχουν συνηθίσει οι Σουηδοί σε τέτοια, απλά μοιάζει μια προσωπική αναζήτηση του Daniel η οποία μου δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν έχει βρεί μάλλον το δρόμο της. O κύριος Gildenlow δεν φοβάται να ρισκάρει, ούτε να πατήσει σε δύσκολα μονοπάτια μένει να δούμε αν η πορεία της ‘νέας’ αυτής κατεύθυνσης στεφθεί με την καλλιτεχνική (η εμπορική δεν μας νοιάζει) επιτυχία που αρμόζει σε έναν τέτοιο δημιουργό, σε μια τόσο μεγάλη μπάντα. Ενόψει του δεύτερου μέρους του Road Salt λοιπόν… Key tracks: Sisters, Sleeping Under the Stars, Linoleum
7/10
Διονύσης Σουρέλης
