AlbumsΚριτικές

Grave Digger – Healed By Metal (Napalm)

Κάθε φορά που αυτή η Γερμανική πεντάδα βγάζει ένα δίσκο πραγματικά χαίρομαι απίστευτα, καθότι μια από τις λατρεμένες μου. Ο λόγος για τους Grave Digger, οι οποίοι επιστρέφουν με τον δέκατο έβδομο δίσκο της καριέρας τους και διάδοχο του “Return Of The Reaper”, μιας και για εμένα το προ διετίας Exhumation (The Early Years)”, πιο πολύ σαν ξαναηχογραφημένο best of ήταν παρά νέα κυκλοφορία.

Ο δίσκος ξεκινά με το ομότιτλο Healed By Metal”, το οποίο hard rock-ίζει επικίνδυνα σε σημεία που μάλλον μπέρδεψε ο κύριος Axel Ritt που παίζει. Η πρώτη ξενέρα έχει επέλθει αλλά ευτυχώς τα δυο επόμενα When Night Falls” & “Lawbreaker έρχονται να αποκαταστήσουν την κατάσταση και το όνομα των Γερμανών, καθώς στον αέρα αποπνέει ένα συναίσθημα Excalibur εποχής.

Στο Free Forever που ακολουθεί έχουμε ένα τελειωμένο Accept-ικό συναίσθημα να διακατέχει το κομμάτι, το οποίο πιο πολύ σαν filler ακούγεται, απλά αδιάφορο για να έρθει το κομμάτι “ξεπατικοσούρα” Call For War στο οποίο αντιγράφουν απροκάλυπτα τον ύμνο The Dark Of The Sun από το έπος Tunes Of War” (1996). Και εμείς διαβάζαμε Ιζνογκούντ κύριοι αλλά δεν αντιγράφαμε τον εαυτό μας! Λίγη τσίπα δεν βλάπτει!

Ακολουθεί το Ten Commandments Of Metal το οποίο και αυτό είναι απλά συμπαθητικό ενώ το The Hangmans Eyeφέρει τον δικό του αέρα κάπου ανάμεσα στα Grave Digger” (2001) & “Ballads Of A Hangman” (2009). Σίγουρα μόνο κακό δεν μπορείς καθώς πρόκειται για την τρίτη καλύτερη σύνθεση του δίσκου και ήδη έχουμε περάσει την μέση…

Kill Ritual… Ένα κομμάτι το οποίο επαναφέρει στο προσκήνιο τον Ιζνογκούντ αφού εδώ πήραμε ολίγη από The Battle Of Bannockburn από το Knights Of The Cross”. Απογοήτευση #2…. Λίγο πριν το τέλος το Hallelujah κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εξυψώσει το ηθικό ενός απογοητευμένου γράφοντα-οπαδού αλλά και πάλι… Για το κλείσιμο υπάρχει το Laughing With The Dead, το οποίο και αυτό απλά συμπαθητικό με τον αέρα του, ο οποίος πηγάζει από το Last Supper” (2005), έναν δίσκο πάρα πολύ καλό κατ’ εμέ που αδίκως παραγκωνίζουν οι ίδιοι στις εμφανίσεις τους.

Συνοπτικά, θα έλεγα πως πρόκειται για έναν μέτριο κατά πολύ δίσκο, ο οποίος συναγωνίζεται εύκολα το Liberty Or Death” (2007) και το “Clash Of The Gods” (2012) , όπου για το δεύτερο αναθεώρησα σε σχέση με την αρχική μου άποψη. Μπορείτε απλά να το ακούσετε. Δεν νομίζω ότι θα τρελαθείτε κιόλας…

6/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]

whale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X