Από τα βαμπιρικής φύσεως ντεμπούτα και τα πειραματικά late-90’s, μέχρι τα πιο ρομαντικής αισθητικής δημιουργήματα των τελευταίων ετών, κάθε νέος δίσκος των Moonspell είχε και κάτι διαφορετικό να σου πει. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δε θεωρούσαμε αναγκαίες τυχόν συγκρίσεις με προηγούμενα albums. Πέραν της σεμιναριακής παραγωγής του Tue Madsen, το μόνο κοινό που παρουσιάζει το ολοκαίνουργιο (και προσωπικά πολυαναμενόμενο) “Alpha Noir” με το “Night Eternal” του 2008, είναι πως το μαθαίνεις απ’ έξω με κλειστά μάτια. Αυτή τη φορά αφήνουν ακόμα πιο πολύ στην άκρη τα death φωνητικά, αναπληρώνοντας το κενό με πολύ περισσότερη ατμόσφαιρα. Η αρχή γίνεται με μία αρκετά ψαγμένη σύνθεση το “Axis Mundi”, όπου πρώτο λόγο έχει η μελωδική φόρμα στις κιθάρες του Ricardo Amorim, δημιουργώντας από τα μισά και έπειτα έναν ήχο που είχαμε να ακούσουμε από το “The Antidote”. Σειρά έχει το “Lickanthrope” single με πρωταγωνιστή το Fernando Ribeiro (ακόμα ηχεί το ουρλιαχτό στ’ αυτιά μου!) και το οποίο μάλλον θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως το βαρύτερο του album, αν και έχει μερικά goth περάσματα. Η πρώτη χλιαρή στιγμή ήρθε στο “Versus”, καθώς ο ήχος είναι υπερβολικά soft, τουλάχιστον για το πρώτο από τα 2 CD. Στιχουργικά όμως, αποτελεί όπως πάντα εγγύηση. Το ομώνυμο “Alpha Noir” είναι επιβλητικότατο από όποια οπτική γωνία και να το εξετάσουμε, αν και η μικρή του διάρκεια το αδικεί. Στα αμέσως επόμενα “Em Nome Do Medo” και “Opera Carne” ο συναισθηματισμός αγγίζει κορυφή με λίγα αμυδρά ίχνη σολαρίσματος. Όσο για το “Grandstand” είναι, αν όχι το καλύτερο, τότε σίγουρα ένα από τα καλύτερα δείγματα της νέας δουλειάς των Πορτογάλων στιγματισμένο πάντα από την πολύ καλή δουλειά του νεοφερμένου Aires Perreira στο μπάσο. Για κλείσιμο είχαμε το “Sine Missione”, ένα πολύ ενδιαφέρον οπερετικό instrumental με στοιχειωτικές διαθέσεις. Με το “Alpha Noir” οι Moonspell πάλι μας ξαφνιάζουν με αυτή την ελαφρώς αλλοιωμένη αλλαγή πλεύσης, χώρις όμως να μας απογοητεύουν. Από την άλλη, το ετεροθαλές αδερφάκι του, “Omega White”, κατά τη γνώμη μου δε θα πρέπει να θεωρείται κανονικός Moonspell δίσκος, αφού στην ουσία πρόκειται για προσωπικό φόρο τιμής του Fernando Ribeiro σε αγαπημένες του μπάντες, όπως Type O Negative και The Sisters Of Mercy. Τραγούδια που προτείνονται είναι τα “White Omega”, “New Tears Eve” και “Herodisiac”, ενώ για όσους αρέσκονται στoυς Tiamat φάσης “Prey” ή “Skeleton Skeletron”, θα περάσουν τέλεια ταράζοντας στο repeat το “White Skies”. Όσοι λοιπόν είναι πιστοί οπαδοί των Moonspell (και ξέρω πως έχουμε πολλούς εδώ), φέτος έχουν την τιμητική τους με αυτό εδώ το διπλό χτύπημα του Fernando και των Λυκανθρώπων του.
8/10 (Alpha Noir)
7/10 (Omega White)
Χάρης Μπελαδάκης
