Έχοντας πρόσφατα ακούσει την νέα δουλειά των Artizan ήμουν αρκετά περίεργος να ακούσω το παλαιότερο υλικό τους, μιας και το στυλ που η μπάντα εκπροσωπεί είναι από τα αγαπημένα μου. Η ευκαιρία μού δόθηκε όταν έπεσε στα χέρια μου ο πρώτος τους δίσκος “Curse Of The Artizan” ο οποίος και πλέον επανακυκλοφορεί από την Pure Steel Records.
Ο δίσκος λοιπόν κυκλοφόρησε αρχικά πίσω στο 2011 και είχε προηγηθεί ένα EP πριν από αυτό το 2009 το οποίο έφερε σαν τίτλο το όνομα τους. Μουσικά, λοιπόν, οι Artizan κινούνται σε έναν ήχο ο οποίος έχει βάσεις στην άλλη πλευρά του ωκεανού, δηλαδή στην έδρα τους, με εμφανείς επιρροές από Iced Earth και Nevermore (ανάμεσα σε άλλα πράγματα). Πριμαρισμένες κιθάρες και ριφ που φέρουν αυτή την κλασσική επιγραφή “σταμάτα / ξεκίνα” που όλοι ξέρουμε τόσο καλά.
Αν σταματούσα εδώ κάποιος θα πίστευε ότι μιλάμε για έναν δίσκο αριστούργημα. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι συνθέσεις είναι ανούσια μεγάλες σε διάρκεια όταν περιλαμβάνουν ελάχιστα θέματα μέσα. Έπιασα τον εαυτό μου να κοιτά συχνά πυκνά το ρολόι ανυπομονώντας να ξεκινήσει το επόμενο κομμάτι. Σχεδόν όλα τα κομμάτια είναι πάνω από έξι λεπτά διάρκεια και στο τέλος σου μένει ένα γιατί.
Επόμενο θέμα, για εμένα, ήταν οι φωνητικές γραμμές. Ο Tom Branden είναι ένας συμπαθητικός τραγουδιστής αλλά δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα με το υλικό που έχει στα χέρια του. Το πράγμα έρχεται και δένει με την μάλλον μέτρια παραγωγή που απλά κρεμάει τις κάποιες ελάχιστα καλές στιγμές του δίσκου χωρίς τον απαραίτητο όγκο που απαιτεί το στυλ.
Στα θετικά θα βάλω το πολύ όμορφο εξώφυλλο και το μοναδικό κομμάτι που σε μένα είπε κάτι το ‘Fire’. Ακόμα και για ντεμπούτο, λοιπόν, το “Curse Of The Artizan” για μένα είναι ένας μέτριος, πολύ μέτριος, δίσκος που δεν πιστεύω ότι έχει κάτι να προσφέρει στους φίλους του αμερικάνικου ήχου.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
