Ε εντάξει, μόνο ένα πράγμα έχω να δηλώσω… Τέτοια νεκρανάσταση μέχρι και ο Χριστός θα τη ζήλευε!! Γίνανε άξιοι σοβαρής συζήτησης και οι Machine Head λοιπον. Και πριν τέσσερα χρόνια με το “The Blackening” βέβαια, κάπως είχαν αρχίσει να το ψιλοσώζουν, αλλά αυτό το πράγμα δεν το περίμενα. Μη με παρεξηγείται μιλάω για συγκεκριμένα κομμάτια και σημεία καθώς ούτε όλα τα τραγούδια είναι καλά και ούτε αυτά που είναι καλά θα αποτελέσουν κανά metal anthem (μάλλον… ελπίζω δηλαδή) ΑΛΛΑ τουλάχιστον (τα καλά) είναι μεταλλικές ωδές!! Ούτε χοροπηδηχτές φλωριές και ούτε με συναισθηματικά fillers που μες στη μέση κάθε κομματιού ο Robb Flynn θυμάται που τον έδερναν μικρό και αρχίζει να κλαψουρίζει. Πιο συγκεκριμένα και στο θέμα μας, έχουμε τρία πολύ όμορφα κομματάκια. Κατά σειρά προτίμησης: “I Am Hell (Sonata in C#)”, “This Is The End”, “Be Still And Know”. Μέσα σε αυτά εμφανίζονται θεαματικά ναι μεν οι Slayer meets Pantera καταβολές της μπάντας αλλά θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα μέλη της μπάντας θυμούνται τις παλιές τους δόξες είτε αυτό λέγεται Vio-Lence για το κιθαριστικό ντουέτο, είτε Sacred Reich για τον Dave McClain. Για να το θέσω απλά, ακούμε Thrashίλα και με πολύ ΠΟΛΥ ωραίες κιθάρες! Riffάρες (μέχρι και pick lead υπάρχει στο γλυκό), leadάρες (πολλές) και σολάρες παντού!!! Επίσης αρκετά καλά και τα ακουστικά μέρη του δίσκου χωρίς να είναι κάτι το εξωπραγματικό. Επίσης ανά σημεία πολύ καλός και όλος ο υπόλοιπος δίσκος καθώς σε μέτρια κομμάτια ξεθάβεται πραγματικά καλό υλικό! Πάντως βάσει δηλώσεων της μπάντας δε μπορούν να γράφουν πια μικρά κομμάτια και απ’ ότι φαίνεται κακό δεν τους κάνει, ίσα ίσα έχουν πολλά να πουν. Δεν είναι όλα ‘οπισθοδρομικά’ στο δίσκο, υπάρχου και αρκετές Groovιές και Metalcorίλες για να μας θυμίζουν ότι ακούμε Machine Head αλλά και πάλι ο δίσκος σαν σύνολο υπόσχεται πολλά και πραγματικά εύχομαι η μπάντα να συνεχίσει στην ίδια πορεία.
7/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
