Το πόσο μεγάλος λάτρης είμαι των Γερμανών το γνωρίζουν και οι πέτρες. Το “Clash Of The Gods” αποτελεί τον δέκατο πέμπτο στουντιακό δίσκο των Grave Digger και διάδοχο του προπέρσινου “The Clans Will Rise Again”.
Τα πράγματα κινούνται σε ικανοποιητικά επίπεδα σε σχέση με το πολύ καλό προκάτοχο του, αν και τολμώ να πω πως στο άκουσμα του “Home At Last” (EP) που προηγήθηκε, τα συναισθήματα που άφησε ήταν γλικόπικρα μιας και το ομότιτλο κομμάτι είναι ίσως η αδύνατη στιγμή του δίσκου – με αυτό που κλείνει και το “Clash Of The Gods” – αλλά ευτυχώς το mid tempo “Rage Of The Savage Beast” κατάφερε να ισορροπήσει τα πράγματα κάπως.
Ας περάσουμε όμως στο “Clash Of The Gods” όμως, η θεματολογία του οποίου αναφέρεται και είναι επηρεασμένη από την Ελληνική μυθολογία. Ο δίσκος ξεκινά αρκετά περίεργα με το “Charon (Fahrmann des Totes)”, ένα κομμάτι στο οποίο υπάρχουν πλήκτρα ως “πλάτη” και μια ακουστική κιθάρα ενώ το κυρίαρχο στοιχείο αποτελεί η χρησιμοποίηση ακορντεόν και ένας Chris Boltendahl να τραγουδά για τον προαναφερθέν κύριο στην Γερμανική γλώσσα. Για εμένα αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να είναι κομμάτι που θα έκλεινε το δίσκο και όχι να τον ανοίγει. Στην συνέχεια έρχεται το “God Of Terror” να μας συνεφέρει. Κλασσική Grave Digger σύνθεση η οποία θα λαμβάνει θέση στο set list των ζωντανών εμφανίσεων, ένα κομμάτι στιχουργικά αφιερωμένο στον Άδη. Το πέρασμα μιας «πιο σύγχρονης» μελωδίας στα πλήκτρα από τον Hans Peter Katzenburg είναι καλό σημάδι λίγο πριν το επερχόμενο solo στην κιθάρα από τον Axel Ritt και τις δισολίες αργότερα. Ο “Κέρβερος” ακολουθεί εν συνεχεία (σ.σ.: aka “HellDog”) το οποίο σαν κομμάτι θα μπορούσε να βρίσκεται στο “Rheingold” άλμπουμ, μιας και από συνθετικής μεριάς αυτό μου έφερε στο μυαλό. Κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί “αδερφάκι” του ομώνυμου κομματιού.
Η “Μέδουσα” από την άλλη θα ήταν το “αδερφάκι” του “Valhalla” (σ.σ.: επίσης από το “Rheingold” άλμπουμ), αφού μιας και αυτό σαν σύνθεση φέρνει στο μυαλό το παραπάνω κομμάτι, δίχως όμως να το αντιγράφει, είναι όμως της ιδίας νοοτροπίας. Η ακουστική εισαγωγή στο “Clash Of The Gods” ίσως με ταξιδέψει πίσω στην εποχή του “Knights Of The Cross” άλμπουμ, μιας και το κομμάτι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να κολλήσει και να γίνει ένα εκπληκτικό medley στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας με το αγαπημένο “The Keeper Of The Holy Grail” και από εκεί με το “Death Angel & The Grave Digger” να ταξιδέψουμε σε μονοπάτια που οδηγούν κάπου ανάμεσα σε δίσκους όπως “Tunes Of War” & “The Grave Digger”. Ίσως η πιο αγαπημένη σύνθεση σε αυτό το νέο δίσκο αφού από την μια σου φέρνει στο μυαλό το “In The Dark Of The Sun” στα κουπλέ ενώ στο ρεφρέν είναι σαν να ακούς το “King Pest”.
Στο “Walls Of Sorrow” οι ταχύτητες ανεβαίνουν αρχικά και να κορυφωθούν στο ρεφρέν που τα δίκασα δίνουν και παίρνουν (σ.σ.: ως «χαλί» μονάχα), μιας και εκείνο είναι αρκετά μελωδικό. Στην συνέχεια έρχονται να μας «καλέσουν οι σειρήνες» (σ.σ.: aka “Call Of The Sirens”) σαν να είμαστε εμείς ο πολυμήχανος Οδυσσέας. Δυστυχώς γι’ αυτές όμως, δεν θα ψαρώσουμε καθόλου γιατί και εδώ ισχύει το ίδιο με την περίπτωση του “Clash Of The Gods”. Ναι, καλά μαντέψατε! Και αυτό φέρνει στο μυαλό το αγαπημένο “The Keeper Of The Holy Grail”. Περίεργα πράγματα…
Το “Warrior’s Revenge” είναι στην κλασσική riff-ολογική γραμμή που ακολουθούν οι Γερμανοί, μιας και αυτό με την σειρά του σε ταξιδεύει στο “Rheingold” άλμπουμ για να «αδελφοποιηθεί» με το “Giants” (σ.σ.: πλην του ρεφρέν βέβαια) για να λάβει την σκυτάλη το instrumental “…With The Wind” να μας πάει στο “Home At Last”, κομμάτι το οποίο όπως προείπα και στην αρχή της κριτικής, θεωρώ ότι δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι για να γίνει και video clip.
Θα μου πείτε τώρα με τέτοια περιγραφή στα κομμάτια, είναι ένας δίσκος καθαρά αντιγραφή;;; ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ! Όταν έχει περάσει ώρες και ώρες ακούγοντας την δισκογραφία μιας μπάντας, λογικό είναι να σου θυμίσει διάφορες στιγμές από όλη την πορεία της.
Οι Grave Digger κυκλοφόρησαν έναν ακόμα δίσκο ο οποίος μπορεί να χαρακτηριστεί παραπάνω από αξιόλογος. Αξιοπρεπέστατος είναι η καλύτερη λέξη που θα μπορούσε να αποδοθεί σε αυτόν. Όσον αφορά τους φανατικούς οπαδούς της μπάντας, έχει ήδη λάβει θέση στην δισκοθήκη σας.
7,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
