Αν και οι συστάσεις για τους Apocalyptica είναι περιττές, θα τις κάνω μόνο και μόνο για τα τυπικά. Οι άρχοντες (κατ’ εμέ) του συμφωνικού metal έρχονται από τη Φινλανδία. Ξεκίνησαν το 1993 και μόνο ήσυχους δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις. Έχουν κυκλοφορήσει αρκετά singles και EPs και επιτέλους έφτασε η στιγμή για το ένατο full-length album τους.
Αυτό που τους κάνει αρκετά ιδιαίτερους είναι τα τσέλο τους. Οι περισσότεροι φαντάζομαι ξέρετε τι εστί τσέλο. Για εσάς πάλι που ίσως να μην έχετε ιδέα ποιο είναι το τσέλο, φανταστείτε ένα βιολί με πολύ μεγαλύτερο μέγεθος που το βάζεις σε όρθια θέση και παίζεις. Στην προκειμένη περίπτωση τα αγόρια όχι απλά παίζουν, είναι ο ορισμός της ψυχικής απόλαυσης. Τι εννοώ με αυτό;
Ξεκινάμε με το “Ashes Of The Modern World”. Βαρύ κομμάτι για αρχή καθώς και σειρήνες πολέμου έχει και γενικότερα ένα αίσθημα τρόμου στο μεταδίδει. Μετά από διάφορα άσχημα, θα μπορούσα να πω, συναισθήματα που υπάρχουν στο προαναφερθέν και στο “Cell-0”, ερχόμαστε στο “Rise” που ξαφνικά εκεί ηρεμούν όλα. Πραγματικά είναι ένα roller-coaster συναισθημάτων. Εκεί που έχεις χαλαρώσει λίγο, έρχεται μετά να σε ξαναβάλει στην ένταση και στην εγρήγορση.
Το καλύτερο από όλα βέβαια είναι το “Catharsis”. Πιστεύω με αυτό θα έπρεπε να κλείνει και όχι με το “Beyond Τhe Stars”. Είναι με διαφορά το πιο ήπιο και χαλαρωτικό κομμάτι του δίσκου. Άλλωστε το λέει και ο τίτλος του. Η κάθαρση έρχεται και σε απαλλάσσει από οτιδήποτε βλαβερό υπάρχει γύρω σου και στην δική μας περίπτωση η ένταση, ο τρόμος κλπ.
Όπως και να έχει όμως μιλάμε για ένα πραγματικό διαμάντι. Μπορεί να είμαστε ακόμα στις αρχές του 2020 αλλά έχει κερδίσει επάξια την πρώτη θέση στην προσωπική μου λίστα με τις επιτυχίες της φετινής χρονιάς. Φτωχή μεν προς το παρόν από καινούργιες κυκλοφορίες, το καλύτερο album ωστόσο βρέθηκε. Δύσκολα πιστεύω θα βρεθεί κάποιο άλλο.
9/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
