Εδώ μάλιστα. Έχουμε να κάνουμε με μια μπαντάρα που παίζει μεν power/proggresive αλλά αυτό που αποδίδει, το αποδίδει εδώ και χρόνια με τον δικό της τρόπο παρόλο που πολλές φορές μοιάζει με άλλες μπάντες καθώς σε αυτό το άλμπουμ οι βασικές επιρροές της είναι οι Rainbow και λίγο οι Dream Theater.
Αυτό που μου αρέσει σε αυτό το άλμπουμ είναι η αίσθηση του παλιού feeling αποτυπωμένο στο σήμερα με πολύ καλό ήχο. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι το λάτρεψα το άλμπουμ. Δεν ξέρω γιατί και πως είναι από τα κλικ στο αυτί που σου μένουν. Ειδικά στο πρώτο τραγούδι το ρεφραίν του είναι όλα τα λεφτά. Με έστειλε απλά χωρίς να το περιμένω. Αφού να φανταστείτε για κάμποσες στιγμές κόλλησα στο πρώτο τραγούδι.
Δέκα άλμπουμ, δέκα επιτυχίες χωρίς αμφιβολία και αν και έρχομαι για πρώτη φορά σε επαφή με την μπάντα τους λάτρεψα ήδη. Έχουν και λίγο το στοιχείο του AOR ήχου αν δεν κάνω λάθος. Έμεινα με την φωνή του τραγουδιστή που μάγεψε ειδικά στο ρεφραίν του “End Of The Line” και να φανταστείτε ακόμα εκεί έχω κολλήσει. Ωραία riffs, μαγευτική φωνή, όλα ωραία. Αξίζει προσοχή και βάση.
8/10
Θοδωρής Μακρής
[email protected]
