Οι «παππούδες» του Αμερικάνικου doom επιστρέφουν και βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς νεαρούς και μη, που το παίζουν τζάμπα μάγκες. 17 χρόνια από το τελευταίο full – length της μπάντας, το “Die Healing”, και 23 από το “V”, όπου είχε πρωτοτραγουδήσει ο Wino, μοιάζει όμως σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είχαν κάτι βέβαια και κάτι reunion ενδιάμεσα, όπου και πέρασαν και από τα μέρη μας, αλλά δισκογραφικά είχαν καιρό να κάνουν την εμφάνιση τους. O ήχος είναι βγαλμένος από τα 80s, κιθάρες γεμάτες fuzz, distortion και reverb και ο γνωστός βαρύς ήχος των Vitus. Από το πρώτο κιόλας κομμάτι μπορείς να καταλάβεις τι θα επακολουθήσει την επόμενη μισή ώρα, με riffs αλά Black Sabbath να διεισδύουν γλυκά στα αυτιά σου και την «βουτηγμένη στο ουίσκι και σε άλλες ουσίες», όμορφα σκουριασμένη φωνή του Wino. Συνθετικά δεν προσφέρουν κάτι καινούριο, λογικό μετά από τόσο καιρό, αφού θέλουν να γυρίσουν στις παλιές δόξες και να μην απογοητεύσουν τους οπαδούς. Ο ήχος που έχουν δημιουργήσει δεν είναι καθόλου μοντέρνος και «υπερ – γυαλισμένος» για να συναντήσει τα σημερινά δεδομένα, αλλά έχει μείνει τουλάχιστον δύο δεκαετίες πίσω, κάτι που θα αγαπηθεί ή θα μισηθεί. Τα φωνητικά είναι ίσως λίγο υπερβολικά μπροστά, χαλώντας λίγο το τελικό αποτέλεσμα. Τα απλούστατα solos του Chandler, είναι ακόμα εκεί, χωρίς να επιδεικνύεται και να παίζει μπουρμπουλήθρες. Σίγουρα αν το είχε κυκλοφορήσει άλλη μπάντα θα μιλάγαμε για αριστούργημα, όμως επειδή είναι το πρωτεργατών του doom, οι οπαδοί και μη, περιμένουν πολλά και μάλιστα μετά από τόσα χρόνια και θα δεχτεί σκληρή κριτική. Εγώ λέω να το ξανακούσετε μα ανοιχτό μυαλό και θα το λατρέψετε.
7.5/10
Tένια Λάρδα
