Το 2018 ακούγοντας το πολύ καλό ντεμπούτο άλμπουμ τους, “Nightfall‘s Lament”, μάθαμε όλοι το συγκρότημα με το όνομα Ocean Of Grief. Οι Ocean Of Grief οι οποίοι είναι ενεργοί από το 2014, είναι από την Αθήνα και αρέσκονται στο να παίζουν μία μίξη μεταξύ μελαγχολικού doom και μελωδικού death metal. Φέτος επανέρχονται με την δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους με το όνομα “Pale Existence” και αποσκοπούν στο να συνεχίσουν την δουλειά από εκεί που σταμάτησαν με το ομολογουμένως πολύ καλό ντεμπούτο τους.
Από το πρώτο άκουσμα, καταλαβαίνει κανείς πως στο “Pale Existence” υπάρχει μία λογική συνέχεια σε σχέση με το “Nightfall‘s Lament”. Η μελαγχολία παραμένει σε μεγάλο βαθμό, η παραγωγή είναι κρύσταλλο και ανεβάζει επίπεδο τις συνθέσεις (σ.σ.: κάτι όχι και τόσο σύνηθες σε άλλα παρόμοιου είδους κυκλοφορίες) ενώ τα κομμάτια δείχνουν πιο έτοιμα και φρέσκα. Ίσως σε αυτό παίζει ρόλο πως όλο αυτόν τον καιρό δεν υπήρξε κάποια αλλαγή στα μέλη, με ότι αυτό συνεπάγεται σε θέματα δεσίματος, χημείας, σχέσεων κτλπ. Τα κομμάτια εδώ, παρά την μεγάλη τους διάρκεια (σ.σ.: όλα από έξι λεπτά και πάνω), δεν σε αφήνουν λεπτό να νιώσεις πως υπάρχει κάπου κοιλιά και πάντα έχουν κάτι ενδιαφέρον να σου προσφέρουν και να σε κάνουν να δώσεις επιπλέον προσοχή. Πάντα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στα κομμάτια, αλλά και σαν αντίλογος, το μοτίβο σε όλα τα κομμάτια δεν αλλάζει καθόλου, και αυτό μπορεί να επιφέρει σε μερικούς ακροατές κάποια ανία από ένα σημείο και μετά.
Κομμάτια σαν το “Dale Of Haunted Shades” φέρνουν στον νου τους Katatonia, ενώ άλλα σαν και το “Unspoken Actions” τους τρομερούς Insomnium με τις πολύ καλές καθαριστικές μελωδίες τα γρήγορα riff και τα φωνητικά του Οικονομόπουλου που ζυγίζουν τόνους (σ.σ.: το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου για μένα). Όπως ανέφερα και παραπάνω, όλα τα κομμάτια είναι καλά εδώ και θα ικανοποιήσουν τον ακροατή. Το “Pale Existence” δείχνει ένα συγκρότημα που γνωρίζει τι θέλει και πως αυτό θα το κάνει να ακουστεί προς τα έξω.
7.5/10
Βαγγέλης Φαρρής
[email protected]
