Οι Katatonia είναι μια μπάντα που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις καθώς δισκογραφικά υφίστανται από το 1993 με την κυκλοφορία του “Dance Of December Souls”. Από τότε βέβαια έχουν αλλάξει πολλά στη μπάντα, κυρίως όσον αφορά τον ήχο της. Από τον ατμοσφαιρικό doom/death ήχο των δυο πρώτων κυκλοφοριών στις gothic μέρες του “Discouraged Ones” και του “Tonight’s Decision” απ’ όπου ξεκινούν ένα σερί πολύ καλών κυκλοφοριών που φτάνει έως τις μέρες μας με κορυφαία κυκλοφορία κατά τον γράφων, το αριστούργημα τους ‘‘Last Fair Deal Gone Down”, για το οποίο γιόρτασαν με μια επετειακή μίνι περιοδεία την περασμένη χρονιά τα 10 χρόνια από την κυκλοφορία του, περιοδεία η οποία πέρασε και από τη χώρα μας.
Πριν από λίγο καιρό είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ένα μικρό δείγμα από την νέα πολυαναμενόμενη κυκλοφορία τους, το εξαιρετικό ‘’Dead Letters’’ στο οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να συμμετέχει ως special guest o Maynard James Keenan με τις έξυπνες επιρροές από Tool της “10.000 Days” περιόδου να είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Φυσικά το υπόλοιπο άλμπουμ δεν κινείται σε αυτό το ύφος καθώς είναι μια φυσική συνέχεια του “Night Is The New Day”, με πολλές αναφορές στο κορυφαίο “Viva Emptiness” καθώς και μερικές πινελιές από το ‘‘Last Fair Deal Gone Down”.
Με το που πατάς το “play” και τα πρώτα δευτερόλεπτα του “The Parting” ξεκινά ένα ταξίδι διάρκειας σαράντα εννέα λεπτών το οποίο στο τέλος του “Dead Letters” παρακαλάς να ξανακάνεις γιατί μόλις έχεις βιώσει μια κορυφαία εμπειρία. Δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω πως ένα άλμπουμ μπορεί να προκαλέσει τέτοια συναισθήματα, όμως το “Dead End Kings” το καταφέρνει και με το παραπάνω.
Θα ήταν άδικο να αναφερθώ σε κάποιο κομμάτι εκτενέστερα, γιατί όλο το άλμπουμ παρότι δεν έχει το κομμάτι – κράχτη πχ. “My Twin” ή “Teargas”, είναι στο σύνολό του τέλειο και τολμώ να πω, το καλύτερο άλμπουμ των Katatonia από την εποχή του “Viva Emptiness”. Η φωνή του Jonas είναι σε τρομερή φόρμα και δύσκολα σε αφήνει ασυγκίνητο με τις κορυφαίες ερμηνείες του, οι ‘’νέοι’’ Per Erikkson και Niklas Sandin έχουν δέσει με τους υπόλοιπους φέρνοντας φρέσκο αέρα στη μπάντα, η παραγωγή απλά αψεγάδιαστη και η συμμετοχή της Silje Wegerland των πολύ αγαπητών στη χώρα μας The Gathering στο “The One Υou Looking For Is Not Here” μόνο απαρατήρητη δεν περνάει.
Το “Dead End Kings” είναι το soundtrack του χειμώνα που έρχεται και ενδείκνυται για μακρινά ταξίδια με το αυτοκίνητο σε ορεινούς προορισμούς με φόντο τον γκρι ουρανό. Ανάμεσα στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς, περιμένω με ανυπομονησία το επόμενό τους βήμα.
9.5/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
[email protected]
Μετά και από τους τελευταίους δύο δίσκους είχα προβληματιστεί με τους Katatonia. Τα νέα για την καινούργια τους δουλειά με βρήκαν σε επιφυλακή. Το promo κατέφτασε, τα κομμάτια ακούστηκαν, το συμπέρασμα βγήκε. Το “Dead End Kings” με γύρισε πίσω στο 2003. Ναι! Οι Katatonia έγραψαν τον καλύτερο δίσκο που έχουν κυκλοφορήσει από τις εποχές του “Viva Emptiness”. Τόσο οι ταξιδιάρικες ψυχοσυνθέσεις όσο και το γνώριμο ατμοσφαιρικό τους ύφος, καθιστά το album ως τη φυσική συνέχειά του.
Από την αρχή που γίνεται με το “The Parting”, καταλαβαίνεις και ο ίδιος ότι οι Σουηδοί έχουν επιστρέψει για τα καλά. Με την ακρόαση να βρίσκεται σε εξέλιξη, συνειδητοποίησα πως το μοναδικό στοιχείο που έχει αλλοιωθεί ελαφρώς, είναι το μοτίβο των στίχων. Αν, δηλαδή, μέχρι και το “Night Is The New Day” συναντούσες κομμάτια που θα σε έκαναν να πνιγείς στο αλκοόλ και τα τσιγάρα, στο “Dead End Kings” παρατηρείς μία συγκρατημένη αισιοδοξία. Μουσικά πάντως, δε θέλησαν (σ.σ.: και δεν θα μπορούσαν, άλλωστε) να κάνουν κάποια αλλαγή, διατηρώντας τις μελαγχολικές τους τάσεις. Έχουμε ξανά αυτή την ποιοτική “progressive-meets-dipressive rock” μίξη, με κιθαριστικά μέρη που γαμούν ψυχολογίες για πλάκα, ενώ τα “Buildings”, “The One You Are Looking For Is Not Here” (είπες τίποτα;), “Leech” και “Lethean”, ήδη έχουν μπει στο mp3 μου για την καθημερινή συντροφιά.
Εκείνο που ίσως διαφοροποιεί τους Katatonia συγκριτικά με τα τελευταία χρόνια είναι η επιστροφή σε πιο down-tempo συνθέσεις, που θα μπορούσαν πανεύκολα να αντικατασταθούν από κάποιον που έχει βαρεθεί τα “Ghost Of The Sun”, “Dispossession” και “Evidence”. Υπέροχη χρήση πλήκτρων σε κομμάτια όπως το “Undo You” έκανε το μισό του δίσκου ακόμα πιο ενδιαφέρον, καθώς είναι το κρισιμότερο μέρος μίας ακρόασης.
Αυτό που πρέπει να κρατήσεις, λοιπόν, από τους φετινούς Katatonia είναι μονάχα ένα: Δε θα σε κάνουν να βαρεθείς ούτε για ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Άκρως επαγγελματικό, αναμενόμενα ποιοτικό και ηθελημένα γαμώψυχο, το “Dead End Kings” είναι ένα album-διαμάντι και σίγουρη απόσβεση για όποιον επιλέξει να το αποκτήσει.
9/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
