AlbumsΚριτικές

Kamelot – The Awakening (Napalm)

Πάνε αισίως πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του The Shadow Theory, ενός άλμπουμ το οποίο πραγματικά εμένα όχι απλά δεν με «έπιασε» καθόλου, θα έλεγα πως πέρασε απαρατήρητο, δίχως καν να θυμάμαι ένα κομμάτι μέσα από εκεί. Συμβαίνει άλλωστε αυτό όταν ένα συγκρότημα σαν τους Kamelot, μέσα στην λαμπρή του πορεία μας έχει χαρίσει εξαιρετικές κυκλοφορίες, να μας δώσει και μια λιγότερη αγαπητή ή και αδιάφορη όπως αρμόζει στην προκειμένη περίπτωση. Ευτυχώς ο χρόνος έκανε καλό στο σχήμα το οποίο επιστρέφει διθυραμβικά με την νέα του κυκλοφορία, The Awakening”, αφού «ξυπνά» από τον λήθαργο στον οποίο είχε υποπέσει. Να σημειωθεί εδώ πως ούτε και το “Haven” μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση.

Η αλήθεια είναι πως το The Awakeningείναι μια κυκλοφορία πολύ ανώτερη του προκατόχου της, σε όλα τα επίπεδα, είτε αυτό έχει να κάνει συνθετικά (σ.σ.: κερδίζει εύκολα στα σημεία), είτε παραγωγικά (σ.σ.: έχει βάλει το χεράκι του ο Sascha Paeth πάλι βλέπετε) είτε και ακόμα από πλευράς εξωφύλλου (σ.σ.: βλέπε Γιάννης Νάκος), αφού το τελευταίο καλό εξώφυλλο για εμένα ήταν εύκολα το The Black Halo”. Η «ανάσταση» λοιπόν είναι γεγονός.

Με ένα εξαιρετικό πομπώδες intro υπό τον τίτλο “Overture”, από αυτά που μας έχουν συνηθίσει οι Αμερικανό/Γερμανό/Σουηδοί metallers ξεκινά η ακρόαση του δίσκου ώστε να μπει το “The Great Divide”, το πρώτο επίσημο κομμάτι ξεκινάει με μια sing-along μελωδία που το κάνει να φαντάζει την ιδανική εισαγωγή για τις επερχόμενες εμφανίσεις. Εξαιρετικές μελωδικές γραμμές, αρκετά ευκολομνημόνευτες, οι οποίες σε τεχνοτροπία θυμίζουν τα τελευταία δύο άλμπουμ της μπάντας, “Haven” (2015) & The Shadow Theory (2018). Ακολουθεί το “Eventide”, όπου παρατηρούμε μια ευρύτερη The Black Halo meets “Silverthorn” αισθητική. Ξεχωρίζουν το εκπληκτικό solo του Thomas Youngblood στην κιθάρα αλλά και το στιβαρό drumming του Alex Launderberg.

Τέταρτο σε σειρά είναι το One More Flag In The Ground, το πρώτο single του δίσκου. Εδώ η αλήθεια είναι ότι είχα «ψαρώσει» με την ανατολίτικη ατμόσφαιρα του κομματιού. Εξαιρετική σύνθεση που σε κάνει να χτυπιέσαι ασταμάτητα, αφού το riffing δίνει ρεσιτάλ και σε συνδυασμό με την συμφωνική υπόκρουση «δίνουν πόνο». Το διαδέχεται το Opus Of The Night (Ghost Requiem)”, το οποίο υπήρξε και το δεύτερο single του δίσκου. Αυτό το κομμάτι ίσως είναι το λιγότερο αγαπημένο μου στο δίσκο. Δεν με είχε «πιάσει» και τόσο από την πρώτη ακρόαση, ωστόσο δεν μπορώ να μην σταθώ στην συμμετοχή της τσελίστριας Tina Guo (σ.σ.: έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με Sabaton, Once Human & Derek Sherinian), η οποία δίνει μια ιδιαίτερη νότα στο κομμάτι. Ωστόσο, στο “Midsummer’s Eve” την παράσταση κλέβει ο Florian Janoske με το εξαιρετικό παίξιμο στο βιολί που σε συνδυασμό με το πιάνο του Oliver Palotai και τα σαγηνευτικά φωνητικά του Tommy Karevik συνθέτουν μια κέλτικη μπαλάντα και ταυτόσημα ηχοτόπια. Κάπου στα μέσα επανεμφανίζεται και πάλι η Tina Guo που αφήνει και αυτή το δικό της στίγμα.

Και κάπου εδώ ξεκινάνε τα ωραία χάρη στο “Bloodmoon”, το οποίο φλερτάρει επικίνδυνα με το να πάρει τον τίτλο του πληρέστερου και καλύτερου κομματιού στο δίσκο, μιας και περιέχει όλα αυτά τα κλασσικά Kamelot στοιχεία. Σίγουρα πρέπει να έχει θέση στα live setlist της μπάντας. Από την άλλη, αν και με παραξένεψε αρχικά το «μπάσιμο» του “Nightsky”, εξελίχθηκε σε ένα κομμάτι που όπως και το “Opus…” μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Όμως στο “The Looking Glass” έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχει συνθέσει το συγκρότημα σε τούτο εδώ το δίσκο. Δεύτερο σε σειρά μετά το “Bloodmoon” για εμένα προσωπικά, έρχεται να παίξει αρκετές ώρες στο playlist μου.

Οδεύοντας σιγά σιγά προς το τέλος, το New Babylon σε κερδίζει αφού τα πάντα μαγεύουν χάρη στην σύμπραξη των τριών τραγουδιστών, με τον Tommy Karevik να συναντά τις Melissa Bonny (Ad Infinitum, exRage Of Light) και την Simone Simons (Epica), με την δεύτερη να έχει συνεργαστεί μαζί τους ξανά στα The Black Halo” (2005), “Ghost Opera” (2007) & Poetry For The Poisoned (2010). Οι τρεις τους απογειώνουν το κομμάτι με τις ερμηνείες τους. Στο “Willow” οι μνήμες από τα Ghost Opera & “Silverthorn” ξυπνούν σε ένα mid tempo και συνάμα καθηλωτικό κομμάτι. Πολλά μπράβο στον Thomas Youngblood για την σολάρα και στον Oliver Palotai για τις ατμόσφαιρες με τις οποίες έχει «ντύσει» το κομμάτι γύρω από το πιάνο του. Λίγο πριν το κλείσιμο του δίσκου τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Ενώ το “My Pantheon (Forevermore)” διαθέτει ωραία ξεσπάσματα και μελωδίες, νιώθω ότι σε κάποια σημεία «μπερδεύει» και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι γίνεται. Η αυλαία πέφτει με το “Ephemera (Outro)”, ένα κλασσικό outro για το «σβήσιμο των συναυλιών» αλλά μέχρι εκεί.

Το The Awakeningείναι πραγματικά ένα φανταστικό άλμπουμ, αφήνοντας για εμένα πολλά χιλιόμετρα πίσω τα “Haven” (2015) & The Shadow Theory (2018). Αν το συγκρότημα συνεχίσει με αυτό το ρυθμό, είμαι σίγουρος πως θα μας δώσουν πίσω τους παλιούς καλούς Kamelot που όλοι θέλουμε.

8,5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]

nano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X