[Option A:]
Οι Kamelot έχουν μπει στην τελική ευθεία να πατήσουν τα 30 χρόνια ύπαρξης! Αυτό από μόνο του είναι ένας άθλος. Βάλτε στο μίγμα μια σειρά από καταπληκτικούς δίσκους, ατελείωτες περιοδείες, το γεγονός πως πέρασαν από τις τάξεις τους όχι ένας αλλά τρείς καταπληκτικοί τραγουδιστές (γιατί και ο Vanderbilt ήταν και γαμώ τις φωνές) και είναι λογικό να έχουν την επιτυχία που έχουν. Βάλτε όμως σαν αρνητικό ότι πλέον έχουν μόλις ένα από τα αρχικά μέλη τους στην σύνθεση τους (τον Tibbetts δεν τον μετράω μιας και είχε αποχωρήσει πριν κυκλοφορήσουν κάτι σαν συγκρότημα)…
Όπως και να έχει το “The Shadow Theory”είναι ο νέος και δωδέκατος δίσκος τους, τρίτος με τον Tommy Kaverik στα φωνητικά ο οποίος γέμισε το κενό του τιτάνιου Khan με το σπαθί του, δεν πιστεύω να έχει κανείς αμφιβολίες για αυτό το θέμα. Περιλαμβάνει 13 κομμάτια, ένα επιπλέον στην Γιαπωνέζικη έκδοση του καθώς θα υπάρχει και digipack έκδοση με ένα επιπλέον CD που περιλαμβάνει 6 κομμάτια σε instrumental μορφή αλλά ένα ακόμα το “The Last Day Of Sunlight” στο οποίο έχει βάλει το χέρι του και ο δικός μας Bob Katsionis.
Η μουσική που θα συναντήσει κάποιος στο “The Shadow Theory” είναι αυτό το κράμα power / symphonic / Οπερετικό (βάλε και λίγο industrial μπάρμπα) που εδώ και πολλά χρόνια προσφέρουν οι Kamelot. Ο Kaverik για μια ακόμα φορά δίνει ρεσιτάλ χωρίς υπερβολές στην ερμηνεία του. Κομμάτια όπως το “Phantom Divine” (τι ερμηνεία!) ή τα πιο εμπορικά “Amnesiac” & “Kevlar Skin” είναι τουλάχιστον κολλητικά αν και το πραγματικό διαμάντι σε όλα αυτά είναι το “Burns To Embrace” με το πανέμορφο ρεφραίν. Μην απατιόμαστε: οι Kamelot είναι πολλοί καλοί μουσικοί, πάρα πολύ καλοί ώστε να γράψουν κακό δίσκο.
Όμως. Κάπου στα μισά τις διαδρομής ο δίσκος αρχίζει να χάνει λάδια. Εκεί περίπου μετά το “Kevlar Skin” άρχισα να βρίσκω όλο και πιο δύσκολο το γεγονός να συγκρατήσω θέματα ή μελωδικές γραμμές; Είναι ο μισός δίσκος fillers? Όχι, σε καμία περίπτωση όμως δεδομένα είναι άνισος. Και εκεί είναι το πρόβλημα μου με το νέο δίσκο και όλους τους δίσκους του συγκροτήματος από το “Black Halo” και μετά. Κάθε δίσκος είναι και ένα “κλικ” πιο κάτω από τον προηγούμενο. Μετράμε αρκετά “κλικ” στο βιβλίο μου… Ίσως να φταίει πως ως τότε οι Kamelot είχαν μια σαφή πρόοδο στον ήχο τους. Στα αυτιά μου ακούγονται εδώ και αρκετό καιρό κολλημένοι, για να μην πω βαλτωμένοι,
Θεωρώ την επιτυχία του “The Shadow Theory” δεδομένη και αν μη τι άλλο είχε πολύ καλές στιγμές. Έχει όμως και αρκετές μέτριες. Ίσως το ποτήρι να είναι μισογεμάτο, ίσως μισοάδειο. Όπως το βλέπει κάποιος…
6.5/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
————————————————————————————
[Option B:]
Θεωρώ πως οι καιροί που οι Kamelot μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ή τουλάχιστον, για φανώ και πιο δίκαιος, δεν έχουν την ίδια απήχηση. Όπως και οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν, αυτό οφείλεται στην αποχώρηση του τεράστιου Roy Khan σχεδόν πριν μία δεκαετία. Πως περνάει ο καιρός, ε; Το πλήγμα ήταν τεράστιο αφού ο Νορβηγός frontman ήταν, είναι και θα είναι το σημείο αναφοράς των Kamelot, όσο κι αν αυτό τσούζει τον Thomas Youngblood. Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το γεγονός πως από τόσους υποψήφιους επέλεξε τον πιο “καρμπόν” αντικαταστάτη στο πρόσωπο του Tommy Karevik. Έκτοτε η μπάντα κυκλοφόρησε άλλα δύο albums, ξεφεύγοντας ελαφρώς από το heavy power που συνήθιζαν, ακολουθώντας πιο progressive μονοπάτια.
Το “The Shadow Theory” είναι κατά πάσα πιθανότητα το καλύτερο Kamelot album στη μετα-Roy Khan εποχή, όχι επειδή ανεβάζει τον πήχη ή την ποιότητα της μπάντας. Αυτό έχει ήδη γίνει στο “The Black Halo“ και δεν πρόκειται να ξαναγίνει. Στανταράκι. Όχι, δεν είναι θέμα ποιότητας. Αν ακούσεις προσεκτικά είναι πολύ πιο συναισθηματικό με σαφώς σοβαρότερη προσέγγιση από τα “Silverthorn” και “Ηaven” που έτσι κι αλλιώς ήταν μετριότατα. Εδώ το υπέροχο παρελθόν της μπάντας είναι εμφανές σε μεγαλύτερο βαθμό, καθώς υπάρχουν κομμάτια επηρεασμένα από όλες τις ωραίες περιόδους που έβγαζαν για πλάκα ένα “The Fourth Legacy“ ή ένα “Epica“. Δυστυχώς, αυτή η συνεχής εμμονή του Youngblood να μετατρέψει τους Kamelot σε symphonic metal όνομα καλά κρατεί. Άλλος ένας λόγος πολύς κόσμος δεν ξανασχολήθηκε μαζί τους. Καταλαβαίνω μέχρι ενός σημείου πως δεν είσαι και το πιο heavy metal όνομα που υπάρχει, αλλά μπορείς να συνθέτεις ωραία τραγούδια και χωρίς να θυσιάζεις τα μέλη σου στο βωμό των “φαντεζί” ενορχηστρώσεων. Και το ότι έχεις στις τάξεις σου τον Oliver Palotai δε μου λέει απολύτως τίποτα αφού, συγκριτικά με τη δουλειά του στους Epica, εδώ απλά υπάρχει. Κρίμα βέβαια για τον νέο drummer Johan Nunez, ο οποίος αντικατέστησε τον Casey Grillo μετά την αποχώρησή του στις αρχές του έτους, καθώς οι προσπάθειές του είναι παραπάνω από φιλότιμες.
Στα κομμάτια τώρα, τα πράγματα είναι πιο απλά. Οι Kamelot έχουν φροντίζει και αυτή τη φορά να σε κάνουν να περάσεις καλά χωρίς να σου μείνει κάτι στο τέλος, όσες ακροάσεις και να κάνεις. Υπάρχουν κάτι μίνι εκπλήξεις όπως extreme ξεσπάσματα δευτερολέπτων (“The Proud And The Broken“), εντυπωσιακά refrain-σήμα κατατεθέν (“Phantom Divine (Shadow Empire)”, “Kevlar Skin“) αλλά και καταπληκτικές μπαλάντες όπως “In Twilight Hours“ (με guest συμμετοχή της Jennifer Haben των ταχύτατα ανερχόμενων Beyond The Black) ή “Stories Unheard“ με το δεύτερο να αποτελεί μία από τις καλύτερες ερμηνείες του Tommy Karevik από την έλευσή του. Πρόσθεσε και το “Vespertine (My Crimson Bride)” αν θες να δεις πως θα ηχούσαν χωρίς όλη αυτή τη συμφωνική λαίλαπα και θα έχεις πάρει μία πολύ καλή ιδέα για τα πλεονεκτήματα του δίσκου.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Όπως όλοι περιμέναμε, το “The Shadow Theory“ δεν είναι κάτι το τρομερό σαν album, ούτε μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στις κλασικές τους δουλειές. Είναι κλασική περίπτωση “το λιγότερο απ’ τα τρία κακά”. Αν συγκριθεί με πρόσφατες κυκλοφορίες τότε κερδίζει κατά κράτος αφού, πρώτον δεν παίζει με τα νεύρα σου και δεύτερον, διαθέτει στιγμές που σε κάνει να ελπίζεις σε πιθανή μελλοντική ανάκαμψη. Βέβαια το συμφωνικό πουλάει και τα λεφτά είναι πολλά, οπότε…
6.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
