Ότι και να πεις για συγκροτήματα με το εκτόπισμα των Insomnium πιστεύω ότι είναι λίγο. Οι βασικοί εκπρόσωποι της Φιλανδικής metal σκηνής και ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα του μελωδικού death metal είναι εδώ με ένα καινούργιο έργο που προσδοκά να συνεχίσει την παράδοση των αριστουργημάτων που έχουν βγάλει όλα αυτά τα χρόνια, αποκτώντας χιλιάδες οπαδούς ανά την εμφύλιο και τον σεβασμό όλων. Είναι μεγάλο κατόρθωμα στο άκουσμα πως θα κυκλοφορήσεις νέα δουλειά, να γίνεσαι “talk of the town” για πάνω από ένα μήνα, και όλοι να περιμένουν με ανυπομονησία να ακούσουν το τι έχεις να τους προσφέρεις.
Οι Insomnium επειδή γνωρίζουν τι μπάλα παίζουν, πήραν τον χρόνο τους, και φέτος με το “Anno 1696” μας αποδεικνύουν γιατί πρέπει να θεωρούνται οι κορυφαίοι στο είδος τους. Έχω ήδη ακούσει τον δίσκο πάνω από δέκα φορές, και ακόμη και τώρα που το έχω ξαναβάλει για να γράψω αυτό εδώ το κείμενο με πιάνω σε στιγμές να χαζεύω με τα αυτιά μου το μεγαλείο της μουσικής τους. Ελπίζω να μην φανώ υπερβολικός αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ότι καλύτερο έχει γράψει το συγκρότημα μέχρι τώρα στην καριέρα του, και ο δίσκος άνετα μπορεί να μπει άνετα στις κορυφές του είδους από τουλάχιστον το 2010 και μετά.
Όλα τα κομμάτια εδώ είναι κορυφές, τι να πρωτοπιάσω; Το εναρκτήριο έπος και ομότιτλο ή το απόλυτο “White Christ” με τον Σάκη Τόλη των δικών μας Rotting Christ να δίνει ρέστα με την συμμετοχή του σε ένα κομμάτι που κάλλιστα μπορεί αν θεωρηθεί το καλύτερο death metal κομμάτι τις χρονιάς, με τις τρομερές του μελωδίες και τις εναλλαγές των φωνητικών που συνθέτουν μία ατμόσφαιρα και μία αλληλεπίδραση που σε αφήνει άφωνο; Για το “Godforsaken” πάλι τι να πω;;!! Από τα αρχικά εισαγωγικά και ενδιάμεσα γυναικεία φωνητικά (σ.σ.: κάτι που το δοκιμάζουν για πρώτη φορά αν δεν κάνω λάθος), μέχρι την έξαρσή και το μεγαλείο της σύνθεσης των οκτώ λεπτών που περνάνε σαν να είναι οκτώ δευτερόλεπτα. Το “Lilian” πάλι, όλοι πρέπει να το γνωρίζουμε καθώς έχει βγει στην δημοσιότητα από τον Νοέμβριο ενώ η συνέχεια με “Starless Paths” και “The Witch Hunter” συνεχίζουν το μεγαλείο με τα γρήγορα και μελαγχολικά σημεία σε μία παράσταση πραγματικά για έναν ρόλο.
Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις για να μεταφέρω όλη την ένταση, την ατμόσφαιρα και το μεγαλείο του “Anno 1696”. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι αναγκαίο. Αυτό που χρειάζεται, είναι να πάτε και να ακούσετε τον δίσκο άμεσα. Οι Insomnium πλέον ξεφεύγουν από τον ανταγωνισμό και αποτελούν μία κατηγορία από μόνοι τους, έτη φωτός μακριά από οπουδήποτε άλλο συγκρότημα μπορεί να σας έρθει στον νου. Όπως είπε και ο φίλος μου ο Μιχάλης, «είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε σε εποχές που ακόμη βγαίνει τόσο καλή μουσική» και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του!
9.5/10
Βαγγέλης Φαρρής
[email protected]
Το άγγιγμα του Μίδα έχουν αποκτήσει οι Insomnium. Ο Niilo Sevanen και η παρέα του φαίνεται πως δεν έχουν σταματημό και συνεχίζουν ακάθεκτοι να κυκλοφορούν εντυπωσιακές δουλειές εδώ και χρόνια. Έτσι και με το “Anno 1696” δεν κρύβουν καμία δυσάρεστη έκπληξη για τον ακροατή. Το αντίθετο μάλλον.
Το “Anno 1969” κυκλοφορεί τέσσερα χρόνια μετά το εξίσου καλό “Heart Like A Grave”. Στο μεσοδιάστημα είχαν κυκλοφορήσει το EP “Argent Moon”. Στην εποχή που ζούμε όλοι πλέον παίρνουν μια πολύ καλή εικόνα μιας επερχόμενης μεγάλης κυκλοφορίας. Έτσι και εδώ ήδη είχαμε ακούσει από πριν τρεις συνθέσεις, τα “Lilian”, “White Christ” και “The Witch Hunter”. Το συγκρότημα επιστρέφει με άλλο ένα concept άλμπουμ, αυτή την φορά η ιστορία του μας πάει σε μια σκοτεινή περίοδο της ιστορίας της Ευρώπης. Μια εποχή που ο σκοταδισμός και το κυνήγι μαγισσών ήταν η πραγματικότητα. Δεν έχω λόγο να αναλύσω το concept παραπάνω, θα προσθέσω όμως πως όπως και με το “Winter’s Gate” έτσι και εδώ την μουσική συνοδεύει μια σύντομη ιστορία.
Τολμώ να πω ότι το “Anno 1696” είναι η σούμα της δουλειάς που μας έχουν προσφέρει οι Insomnium τα τελευταία δέκα χρόνια. Έχοντας πάντα σαν βάση το μελωδικό death metal το σχήμα οργιάζει και μας παρουσιάζει τα πολλά πρόσωπα του. Από το καταιγιστικό “White Christ” με τον «δικό» μας Σάκη Τόλη (Rotting Christ) στο μελαγχολικό “The Unrest” που θα ζήλευαν ακόμα και οι Pink Floyd. Από το “Godforshaken” που συναντάμε για πρώτη φορά γυναικεία φωνή στους στο σχήμα στα κατακλυσμικό “The Rapids” που κλείνει το άλμπουμ με τον καλύτερο τρόπο.
Αξίζει να αναφέρω ότι στην έκδοση του διπλού CD περιλαμβάνεται το EP “Songs Of The Dusk” με τρία επιπλέον τραγούδια. Το συγκρότημα θεώρησε τα κομμάτια αυτά πολύ καλά για να είναι απλά bonus και κατά τα λεγόμενα τους συμπληρώνουν τη ιστορία. Είναι κάτι σαν “director’s cut” κατά τους ίδιους. Δεν τα άκουσα, οπότε και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη.
Αν και είμαστε τόσο νωρίς μέσα στο 2023 μπορώ να πω ότι οι Insomium βάζουν τις βάσεις για μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Θεωρώ ότι πλέον οι ίδιοι παίζουν μόνοι τους σε άδειο γήπεδο.
9/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
