Επιτέλους! Οι τεράστιοι Insomnium κυκλοφόρησαν νέα δουλειά. Δύσκολα πλέον θα περιμένω με αγωνία να κάνει κάτι τέτοιο ένα συγκρότημα, αλλά εδώ μιλάμε για αγαπημένη περίπτωση. Εξαργυρώνοντας την μεγάλη επιτυχία που έκανε το φιλόδοξο “Winter’s Gate”, οι Φινλανδοί άρχοντες του melodic death metal συνεχίζουν ακάθεκτοι το δρόμο τους. Για να λέμε την αλήθεια, καιρός ήταν. Πραγματικά τους αξίζει αν κρίνει κανείς από τα αριστουργήματα που έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν.
Ίσως γι’ αυτό αποφάσισαν να πάρουν ένα πέμπτο μέλος, τον Jani Liimatainen (ex–Sonata Arctica), ο οποίος αναλαμβάνει κιθάρα και καθαρά φωνητικά λόγω της γνωστής αδυναμίας του ιδρυτικού μέλους Ville Friman να περιοδεύει επειδή είναι Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ. Ήταν μάλλον η επιβράβευση για τον Jani, επειδή έχει παίξει μαζί τους το 2015 καθώς και από το 2017 μέχρι πρόσφατα που ανακοινώθηκε η… μονιμοποίησή του ενώ έχει συμβάλλει και στον συνθετικό τομέα.
Η όγδοη full-length κυκλοφορία τους λοιπόν είναι επιτέλους έτοιμη. Το album έχει όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν αγαπήσει οι οπαδοί αυτής της μπάντας και που έχουν φτιάξει τη δική τους σχολή στο melodic death metal. Οι συνθέσεις είναι πότε γρήγορες, κυρίως όμως mid-tempo, τα μελαγχολικά riffs και οι μελωδίες είναι για μία ακόμη φορά απίστευτα σε κάθε σύνθεση, ενώ τα φωνητικά είναι κατά κύριο λόγο brutal, χωρίς να λείπουν και τα καθαρά.
Όσο για τα κομμάτια του album, δεν νομίζω να υπάρχει κάποιο το οποίο να υστερεί από τα υπόλοιπα. Το “Valediction” ήταν το πρώτο που κυκλοφόρησε και είναι ένα κλασσικό Insomnium κομμάτι, με τις εναλλαγές των φωνητικών να αφήνουν το σημάδι τους. Το “Neverlast” όσο απλό και να φαίνεται στην αρχή, έχει μία απίστευτη μελωδία προς το τέλος που καθηλώνει. Από τα καλύτερα και το εννιάλεπτο “Pale Morning Star”, το οποίο έχει εναλλαγές ρυθμών, ακουστικές κιθάρες, υπέροχη μελωδία και στο τέλος απογειώνεται. Μεγάλο κόλλημα και το “And Bells They Toll” με το μελαγχολικό refrain με καθαρά φωνητικά. Η μεγάλη μου αδυναμία όμως, βρίσκεται προς το τέλος. Το ομώνυμο “Heart Like A Grave” είναι μία συγκλονιστική σύνθεση, μία από τις καλύτερες που έχουν γράψει ποτέ. Να πω για τους στίχους; Να πω για τη μουσική του; Ένα πραγματικό αριστούργημα, το οποίο για εμένα θα έπρεπε ιδανικά να κλείνει το album και να μην ακολουθεί το ορχηστρικό “Karelia”.
Οι Φινλανδοί σε αυτό το δίσκο κατάφεραν κάτι που είναι αρκετά σπάνιο και ασυνήθιστο. Να ηχογραφήσουν κάτι το οποίο μπορεί να θεωρηθεί και η καλύτερη κυκλοφορία τους μέχρι τώρα. Με τραγούδια των έξι και επτά λεπτών και με συνολική διάρκεια μία ώρα (η μεγαλύτερη μέχρι τώρα). Σίγουρα σε αυτό βοηθάει και η εξαιρετική παραγωγή, η οποία βελτιώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στις δύο τελευταίες κυκλοφορίες τους “Shadows Of The Dying Sun” και “Winter’s Gate”. Δε νομίζω να είναι τυχαίο ότι από τότε ξεκίνησε το όνομά τους να ακούγεται περισσότερο. Ίσως το κορυφαίο album για το 2019 στην προσωπική μου λίστα.
9/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
