“I wanna rock ‘n’ roll all night, and party every day” είχε πει κάποτε ο ποιητής. Φαντάσου λοιπόν, ότι βρίσκεσαι σε ένα σπίτι όπου επικρατεί μία κατάσταση παρόμοια του videoclip “Whiskey In The Jar” των Metallica. Τότε και μόνο θα έχεις μπει στο σωστό κλίμα για να ακούσεις αυτόν εδώ το δίσκο. Το πρώτο “μπαμ” έσκασε στ’ αυτιά μου κοντά μισό χρόνο πριν, με εκείνο το καταπληκτικό live album “No Quarter”. Στη συνέχεια έκανα βαθιά βουτιά σε παρελθοντικές δουλειές που στάθηκαν αρκετές για να με βάλουν στο τριπάκι τους. Η νέα τους κυκλοφορία απλά τους ανεβάζει ακόμα περισσότερο στα μάτια μου. Η περίπτωση των The Poodles χρίζει ιδιαίτερης προσοχής, όχι τόσο λόγω του ότι παίζουν poser εν έτει 2011, αλλά περισσότερο επειδή μετράει ο τρόπος που το κάνουν. Με το χέρι στην καρδιά λέγω πως αυτοί εδώ οι Σουηδοί ίσως είναι η καλύτερη glam rock μπάντα που έχω ακούσει μέχρι τώρα στη μεταγενέστερη εποχή. Χωρίς κολάν με πολύχρωμες βούλες ή φουντωτό μαλλί μέχρι το ταβάνι και με μία πολύ καλή παραγωγή που βασίζεται κυρίως στην πίστη της Frontiers για αυτά τα τυπάκια, το Performocracy ανήκει στην κατηγορία των albums που ξέρεις ότι είναι καταδικασμένα να πετύχουν τον τελικό σκοπό τους, που στην περίπτωση των The Poodles είναι υψηλές πωλήσεις και αναγνωρισιμότητα. Για το πρώτο δε μπορώ να γνωρίζω την εξέλιξη. Για το δεύτερο όμως, γνωρίζω πως ήδη έχουν αρχίσει και φτιάχνουν ένα όνομα έξω από τη Σουηδία, κάνοντας όποια “γεωγραφικά” εμπόδια άφαντα εν ριπή οφθαλμού. Ηχητικά τα έχουμε ξαναπεί. Αν είσαι λάτρης των παλιών γνωστών ονομάτων της Sunset Boulevard, δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να μη γουστάρεις. Συνθετικά ούτε ίχνος πρωτοτυπίας, αφού όλο το glam metal κίνημα ήταν, είναι και θα είναι καψούρα και αλητεία. Αλλαγή αυτού του στερεότυπου αυτομάτως θα σήμαινε και μεγάλο ξενέρωμα. Παρέα με τους Hardcore Superstar, ποντάρουμε άφοβα και στις μετοχές των The Poodles χωρίς κανένα φόβο χρεοκοπίας. Κριτική τέλος! Ώρα για λιώσιμο του δίσκου.
9/10
Χάρης Μπελαδάκης
