Οι Φιλανδοί πρέπει να ήταν η πρώτη μπάντα μελωδικού death metal που άκουσα ποτέ. Πίσω το 2004 με το “Since The Day It All Came Down”. Ναι, δεν είχα γνωρίσει ακόμη αυτό το είδος και για τις ανάγκες μιας κριτικής, αυτός ο δίσκος πραγματικά μου είχε πάρει τα μυαλά. 12 χρόνια μετά, οι Insomnium έχουν εξελιχθεί, έχουν μεγαλώσει σαν μπάντα, στο σημείο να κάνουν headline περιοδείες και να είναι ένα από τα πιο σεβαστά ονόματα στη σκηνή.
Η αλήθεια είναι ότι το “Shadows of the Dying Sun” κάπου δεν με είχε ικανοποιήσει. Το βρήκα αρκετά άνισο, δηλαδή ενώ περιείχε κάποια πολύ καλά κομμάτια (“Ephemeral”, “While We Sleep”), κατά τη γνώμη μου υπήρχαν και αρκετά κομμάτια τα οποία δεν μου έκαναν. Όταν είδα την ανακοίνωση ότι το “Winter’s Gate” θα ήταν ένας δίσκος ο οποίος θα περιείχε μόνο ένα κομμάτι, κάπου με έζωσαν τα φίδια. Είχα την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουν, αλλά ένα τέτοιο εγχείρημα είναι όπως και να το κάνουμε επικίνδυνο.
Ο δίσκος αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας βίκινγκ που ταξιδεύουν σε αναζήτηση ενός νησιού, μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Όσο και αν θέλω να συγκρίνω το “Winter’s Gate” με το “A Pleasant Shade Of Grey” των Fates Warning, απλά δεν γίνεται, γιατί εδώ μπορεί να έχουμε μέρη, αλλά η ροή τους, είναι τόσο φυσική, που μόλις τελειώνει η ακρόαση αυτό που σου μένει στο κεφάλι, είναι η μελαγχολία, η λυπημένες μελωδίες και η απίστευτη ομορφιά της μουσικής των Insomnium.
Ναι, οι Φιλανδοί κατάφεραν και με το παραπάνω να μας δώσουν μια πανέμορφη, επική και μελωδική εμπειρία η οποία με μοναδικό τρόπο περιγράφει τον χειμώνα και την ιστορία που θέλουν να μας πουν. Σε κανένα σημείο των 40 λεπτών που διαρκεί το κομμάτι, δεν μπορώ να πω ότι βαρέθηκα ή ότι κάτι με ξένισε. Οι μελωδίες, η ατμόσφαιρα… η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις τα συναισθήματα που σου δίνει μια τέτοια κυκλοφορία. Είναι από τις περιπτώσεις που δύσκολα μπορείς να αποτυπώσεις σε λόγια την ομορφιά της μουσικής.
Οι Insomnium διαφοροποιούνται στο γεγονός ότι έχουν πολλές ατμοσφαιρικές στιγμές και ουσιαστικά κομμάτια σαν το “Ephemeral”, “Through The Shadows” ή το “The Day It All Came Down”, λείπουν από το “Winter’s Gate”. Προτίμησαν μια ποιο doomy αισθητική και σίγουρα μια πιο εμπορική χροιά στα κομμάτια τους. Δεν λείπουν βέβαια οι επιθετικές τους στιγμές, όπως το πρώτο μέρος του δίσκου αλλά και το τελευταίο στο οποίο υπάρχουν μέχρι και black metal επιρροές, αλλά αυτές είναι λίγες. Αυτό είναι ίσως και το μοναδικό πράγμα που με χάλασε στο δίσκο.
Οι Insomnium απλά κυκλοφόρησαν ένα ιδιαίτερο δίσκο, ένα επικό και μελωδικό αποτέλεσμα, το οποίο δεν θα αφήσει κανένα οπαδό τους παραπονεμένο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μπορεί το “Winter’s Gate” να είναι ένα 40λεπτο κομμάτι το οποίο θα πρέπει να το ακούσεις ολόκληρο, αφού δεν υπάρχουν κενά ανάμεσα στα μέρη του, αλλά πιστέψτε με, θα σας συνεπάρει και η μουσική αλλά και η ιστορία. Οι Ville Friman και Markus Vanhals έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά στις μελωδίες και στα riff, κάτι που είχε κάπως χαθεί στην τελευταία κυκλοφορία τους.
Δεν υπάρχουν λόγια να σας πείσω περισσότερο για το πόσο καλό είναι το “Winter’s Gate”. Το πόσο ποικιλόμορφο είναι, αφού οι επιρροές από τους Swallow The Sun, τους Amorphis, τους Opeth και τους Pink Floyd, έχουν με μαεστρία αποτυπωθεί κάτω από το προσωπικό ήχο των Insomnium. Σε καμία περίπτωση μην φοβηθείτε να επενδύσετε. Απλά σβήστε τα φώτα, ανάψτε ένα κερί, κλείστε τα μάτια σας και απλά αφεθείτε στην ομορφιά του “Winter’s Gate”, ταξιδεύοντας μέσα στο χειμώνα… εκεί κάπου στο βορά…
8,5 /10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
