Μετά από εκείνη τη φοβερή ταινία των Anvil επήλθε και επίσημα η απομυθοποίηση της μεσαίας τάξης του heavy metal. Όσοι δεν την έχετε δει, ψάξτε τη άμεσα, ακόμα και αν δεν σας αρέσουν οι Anvil καθόλου. Όσοι την είδατε, θυμάστε πως νιώθατε βλέποντας τις συνθήκες επιβίωσης μιας μπάντας που προσπαθεί να τα καταφέρει και τίποτα δε πάει καλά. Θυμάστε πως ήταν να παίζουν σε άδεια μαγαζιά και να μη πληρώνονται. Θυμάστε πώς μια πολύχρονη σχέση φιλίας τόσο δυνατή όσο του Lips και του Reiner, έφτασε πολλές φορές να κλονιστεί λόγω του διακαούς τους πόθου. Γεγονός είναι πως αυτή η ταινία τόνωσε εν μέρει τη πεσμένη στα τάρταρα δημοτικότητα των Καναδών αλλά η σκληρή αλήθεια είναι πως το ποτάμι πίσω δε γυρνά. Τα χρόνια για τους Anvil έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και αν και οι ίδιοι περνάνε μια φάση δεύτερης νεότητας το βασικό τους ζητούμενο που είναι να πετύχουν εμπορικά, μπορεί να θεωρείται όνειρο θερινής νυκτός. Αυτό που τους τιμά δεόντως είναι πως δε τα παρατάνε με τίποτα, πως γουστάρουν από καρδιάς αυτό που κάνουνε και θα συνεχίσουν να το κάνουνε παρά τις αντιξοότητες που θα συναντήσουν. Πολλές μπάντες με τα μισά τους χρόνια και με τον υποτιθέμενο νεανικό ενθουσιασμό θα ‘χαν ήδη προβάρει το κοστούμι για το μεροκάματο, κρατώντας τη μουσική σαν ένα hobby και τίποτα παραπάνω. Και ποιος θα μπορούσε να τους αδικήσει; Στο κάτω κάτω ή το ‘χεις ή δε το ‘χεις. Οι Anvil όμως διάολε το ‘χαν και το παρείχαν. Τα “Metal on Metal”, “Forged in Fire” και “Hard’n’Heavy” ήταν δισκάρες. Κάτι όμως ο μη ερχομός της επιτυχίας, κάτι το διαρκές άγχος για καλύτερα τραγούδια που να συμβαδίζουν με την εκάστοτε εποχή, τους οδήγησε σε κακές επιλογές και από μέτρια ως άσχημα άλμπουμ. Τέλος πάντων αυτά λίγους ενδιαφέρουν. Στο δια ταύτα τώρα, το ‘’Juggernaut Of Justice’’ είναι ένα κλικ πιο πάνω από το ‘’This is Thirteen’’. Εξάλλου οι μέρες του door to door στις δισκογραφικές φαίνεται να έχουν τελειώσει, γεγονός που τους έχει δώσει μια σχετική ηρεμία πλέον. Οι τρελές ταχύτητες έχουν ελαττωθεί και νέα στοιχεία κάνουν την εμφάνιση τους, όπως πχ στο swing thing με τον Reiner να δείχνει εμπράκτως γιατί υπήρξε κάποτε ο καλύτερος metal drummer. O Lips συνεχίζει τα τρελαμένα του φωνητικά, αν και εμφανώς πιο γερασμένα. Όσοι δεν έχετε ασχοληθεί με τους καναδούς, ακούστε τα 3 πρώτα άλμπουμ και νιώστε τι να πάει να πει αγνό speed/thrash metal. Οι Anvil θα είναι πάντα εδώ, δείχνοντας πως πρωτίστη σημασία έχει το να γουστάρεις αυτό που κάνεις και μετά έπονται τα υπόλοιπα. Δόξα και τιμή στους Steve “Lips” Kudlow, Robb Reiner και Glenn Five. Long Live Anvil!
7,5/10
Γιώργος Τσινάνης
