Αν είσαι κιθαρίστας και δεν τον ξέρεις, τότε τώρα πρέπει να τον μάθεις. Είναι πενήντα τεσσάρων (54) ετών, κατάγεται από το Minsk της Λευκορωσίας και είναι επαγγελματίας οδηγών αυτοκινήτων rally. Το ιδιαίτερο του και χαρακτηριστικό του παίξιμο ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. Προσωπικά εμένα με έχει επηρεάσει αρκετά. Στο ευρύ κοινό συστήθηκε αρχικά το 1998 με τους Mind Odyssey πριν πάρει μεταγραφή στους Rage το 2001 και παραμείνει ως κιθαρίστας τους για δεκαέξι χρόνια, κυκλοφορώντας εξαιρετικές δισκάρες για να συνεχίσει μετέπειτα την πορεία του με τους Almanac, το δικό του σχήμα, με τελευταία κυκλοφορία το άλμπουμ “Rush Of Death” (2020).
Ο λόγος λοιπόν για τον κύριο Victor Smolski, έναν εξαιρετικό βιρτουόζο κιθαρίστα, ο οποίος είχε κάνει και ένα σχετικό workshop στην χώρα μας προ δεκαετίας στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας. Επιστρέφει λοιπόν φέτος έπειτα από δεκαεννέα (19) χρόνια για να κυκλοφορήσει τον τρίτο του προσωπικό δίσκο, ο οποίος θα ονομάζεται “Guitar Force”, αποτελώντας παράλληλα τον διάδοχο του “Majesty & Passion” του 2004. Σε τούτο τον δίσκο ο Victor έχει αναλάβει πέραν από τις κιθάρες να παίξει πιάνο, πλήκτρα, τσέλο αλλά και σιτάρ. Δεν τα λες και λίγα.
Βέβαια μια πληθώρα μουσικών πλαισιώνουν τον Victor σε αυτό του το μουσικό ταξίδι ως special guests. Στο μπάσο συναντάμε τους Tim Rashid (Almanac), Peter “Peavy” Wagner (Rage), Armin Alic (ex–Almanac), Jürgen Knautz και Frank Itt (σ.σ.: είχαν συμμετάσχει στο “Majesty & Passion”), στα τύμπανα συναντάμε τους Kevin Knott (Almanac), Michael Kolar (Horseman) και Dirk Zimmermann (Sultan Of String), στις κιθάρες τους Marcus Deml (The Blue Poets) και τον Enric Garcia στο πιάνο. Ξεχωριστό ωστόσο ρόλο παίζουν οι συμμετοχές των Inspector Symphony Orchestra, Orquestra Barcelona Filharmonia και Ensemble Virtuoso, δίνοντας έναν ιδιαίτερο τόνο στις συνθέσεις.
Όπως είναι λογικό, κάλλιστα σου φέρνει στο μυαλό τους Rage (σ.σ.: Τι να κάνουμε άλλωστε; Εκεί άφησε το στίγμα του!) και τους Lingua Mortis Orchestra (σ.σ.: ιδιαίτερα στιγμιότυπα από το “LMO”). Αυτό που αντιλαμβάνεται ένας ακροατής, είναι πως έχουμε να κάνουμε ένα δυνατό και συνάμα επιθετικό άλμπουμ, το οποίο διακατέχεται από υψηλού επιπέδου δυναμική όσον αφορά τον ήχο και το παιχτικό κομμάτι του κιθαρίστα. Θα ακούσετε από hi-gain riffs να πηγαίνει σε ακουστικά θέματα που μαγεύουν, το σιτάρ να «ντύνει» και αυτό με τον τρόπο του τις ευφάνταστες μελωδίες που εναλλάσσονται μεταξύ των τεχνικών θεμάτων. Θετική εντύπωση μου άφησε επίσης η παραγωγή, όπως επίσης το εξαιρετικό εξώφυλλο του Gyula Havancsák (Stratovarius, Grave Digger, Destruction).
Σίγουρα τα κιθαριστικά άλμπουμ είναι μια δόξα μιας άλλης εποχής που οι guitar heroes τα έβγαζαν σωρηδόν, λόγω της μανίας που είχε η Shrapnel Records κυρίως. Αυτό εδώ όμως αξίζει… μελέτης!
8/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
