[Option A:]
Η πασίγνωστη μπάντα από την Iowa πέντε χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία μας δίνουν το έκτο studio album τους. Πλέον στο line-up έχουμε μόνο έξι από τα εννέα αρχικά μέλη, καθώς αποχώρησε και ο percussionist Chris Fehn. Αρκετοί, συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου, περίμεναν αυτό το άλμπουμ με τρομερή ανυπομονησία. Ας δούμε τι έχουν να μας πουν και αν άξιζε η αναμονή.
Ξεκινάμε με το εισαγωγικό “Insert Coin” και ακολουθεί το υπέροχο “Unsainted”. Σκληρό και ταυτόχρονα μελωδικό είναι η καλύτερη δυνατή εισαγωγή για το άλμπουμ. Το εκπληκτικό ρεφραίν του και οι ασύγκριτες αλλαγές του το καθιστούν ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Slipknot (σ.σ.: για εμένα τουλάχιστον). Συνεχίζουμε με το “Birth Of The Cruel” το οποίο κινείται στα πιο πρωτόγονα μονοπάτια των Slipknot. Θυμίζοντας μας εποχές “Iowa”, με τον Corey Taylor να μιλά για το πώς αντιμετώπισε την κατάθλιψη και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε τόσα χρόνια. Πιο ωμό και βάρβαρο από το προηγούμενο κομμάτι μας θυμίζει πως ξεκίνησαν οι Slipknot. Μετά το μεταβατικό “Death Because Of Death” μας χτυπάνε με το φανταστικό “Nero Forte” και το εκπληκτικό riff του μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Το refrain του τραγουδιού είναι φανταστικό με τις φωνές των percussionists και του Corey να μας εκπλήσσουν. Η αλλαγή στα 03:18 μας μεταφέρει στην εποχή του “Vol. 3: (The Subliminal Verses)” και πιο συγκεκριμένα στην τραγουδάρα “The Nameless”. Ακολουθεί το πιο αδύναμο για εμένα κομμάτι του δίσκου, το “Critical Darling”, το οποίο είναι πιο αδύναμο λόγω του ρεφραίν του. Όλο το υπόλοιπο τραγούδι είναι εξαιρετικό, αλλά λίγο το ρεφραίν με “χάλασε”.
Και τώρα πάμε στο έπος αυτού του άλμπουμ. Ίσως το πιο ώριμο κομμάτι που έγραψαν ποτέ οι Slipknot. Οι στίχοι είναι απίστευτοι, το ρεφραίν φανταστικό και η αλλαγή στο 03:50 είναι μοναδική, γεμίζοντας μας ανατριχίλες, ειδικά το σημείο του “Don’t wanna be the sad man singing anymore”. Μετά από το αριστούργημα αυτό έρχεται το πιο γρήγορο “Red Flag” χωρίς να μας αφήνει να πάρουμε ανάσα. Δυναμικότατο και γρήγορο μας δείχνει ότι οι Slipknot διατηρούν την βαρβαρότητα που είχαν από πάντα. Μετά το μεταβατικό “What’s Next” περνάμε στο πιο ανατριχιαστικό “Spiders” στο οποίο όντως μας “σηκώνεται η τρίχα”. Ακολουθεί το “Orphan” για να μας ταρακουνήσει από το προηγούμενο πιο ήρεμο κομμάτι. Η αλλαγή από το βασικό riff στο ρεφραίν είναι απίστευτη και μας αιχμαλωτίζει. Το “My Pain” είναι αρκετά περίεργο και ενοχλητικό, οπότε δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Για τους Slipknot μιλάμε ούτως ή άλλως. Τώρα έχουμε μπει σε μια νιρβάνα και βγαίνουμε από αυτή μόλις μπει το pre-chorus του “Not Long For This World”. Τέλος, για να κλείσει το άλμπουμ έχουμε το “Solway Firth” στο οποίο ο πρώτος στίχος είχε ακουστεί στο εισαγωγικό “Insert Coin” και έτσι κλείνουμε όπως αρχίσαμε. Ο Sid Wilson τρελαίνεται πίσω από την κονσόλα του και οι Slipknot μας δίνουν ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ.
Όντας φανατικός ακροατής των Slipknotμπορώ να πω ότι η αναμονή των πέντε χρόνων το άξιζε και με το παραπάνω. Για εμένα αυτό είναι το καλύτερο τους άλμπουμ και τα έχει όλα. Ξεπέρασαντους εαυτούς τους και μας έδωσαν αυτό το αριστούργημα.
9.5/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
——————————————————————————————————–
[Option B:]
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς βλέπατε την εκπομπή “Jammin’” στην ΕΡΤ3 με τον Σωτήρη Βακαρο και τον Στάθη Παναγιωτόπουλο. Στα μαθητικά μας χρόνια κάθε απόγευμα περιμέναμε να δούμε μουσικά νέα, συνεντεύξεις και κάποιο ξένο συγκρότημα να παίζει live στο στούντιο (σ.σ.: Slayer, Maiden, Metallica κτλ.). Σε ένα επεισόδιο του 1999 ο Στάθης άρχισε να μιλάει με ενθουσιασμό για ένα live που είχε βρεθεί εκείνες τις μέρες, το συγκρότημα λεγόταν Slipknot. Υπήρχαν 9 τύποι επάνω στην σκηνή και δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ενέργεια έβγαζαν και τι ξύλο έπεφτε. Αυτά ήταν τα πρώτα του λόγια. Μετά έβαλε ένα κομμάτι τους να δούμε και κάπου εκεί αρχίσαμε να ακούμε Slipknot.
Βλέποντας την μέχρι τώρα πορεία του συγκροτήματος πιστεύω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναβγάλουν έναν κλώνο του ομότιτλου δίσκου του 1999 που να περιέχει τόση ένταση, βία και παράνοια στα κομμάτια τους. Αλλά μπορούν να έχουν ένα δίσκο με στοιχεία όλων των υπολοίπων που να μπορεί να τους ανταγωνιστεί. Το “Iowa” του 2001, το πιο βαρύ και πιο σκοτεινό άλμπουμ τους μέχρι τώρα. Στο “Vol. 3” βλέπουμε την μελωδία να κερδίζει έδαφος έναντι της αγριότητας και της βιαιότητας που μας είχαν μέχρι τώρα συνηθίσει. Στο “All Hope Is Gone” το 2008 ρίχνουν τελείως την ταχύτητα στα κομμάτια τους φλερτάροντας με το groove metal ενώ το “5: The Gray Chapter” είναι ένας δίσκος φόρος τιμής στον Paul Gray και τίποτα περισσότερο.
Όσο και αν έχουν ξενερώσει πολλούς οι δηλώσεις που ποτέ δεν τηρήθηκαν “Αν χάσουμε οποιοδήποτε μέλος μας, θα το διαλύσουμε” και παρά το σκοτεινό κλίμα που βλέπουμε να επικρατεί τα τελευταία χρόνια, οι Slipknot συνεχίζουν να επιβιώνουν και να δημιουργούν δίσκους ισορροπημένους και προσεγμένους με το αποτέλεσμα να είναι μόνο η επιτυχία.
Έτσι και τώρα, ο νέος τους δίσκος με τίτλο “We Are Not Your Kind” περιέχει υλικό που σε γενικές γραμμές συνδέεται με τις προηγούμενες δουλειές τους. Το “Unsainted” ήταν από τα πρώτα singles που δόθηκαν στη δημοσιότητα, ένα κομμάτι σκοτεινό, μελωδικό και με ένα πολύ πιασάρικο ρεφρέν. Τα “Birth of the Cruel”, “Nero Forte”, “Red Flag”, “Orphan”, “Solway Firth” και το “Critical Darling” ακούγοντας τα βλέπουμε ότι το συγκρότημα δεν έχει απολέσει την αρχική του “άγρια” όψη που το χαρακτηρίζει και μας προσφέρει κομμάτια σκοτεινά αλλά γεμάτα επιθετικότητα και ένταση έτοιμα να εκραγούν θυμίζοντας λίγο από τους παλιούς Slipknot. Επίσης στο δίσκο υπάρχει το μελαγχολικό “A Liar’s Funeral”, το ιδιαίτερα ξεχωριστό “Spiders”, το πολύ σκοτεινό “My Pain” με τα παρανοϊκά, ψυχεδελικά πλήκτρα, το “Not Long for this World” που είναι ένα πολύ σκοτεινό κομμάτι με ένταση και ξεσπάσματα να το περιβάλουν καθώς η μελωδία από τα πλήκτρα γεμίζει το background του κομματιού και φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω την κομματάρα “All Out Life” το οποίο δυστυχώς υπάρχει μόνο στην ιαπωνική έκδοση. Τέλος, το δίσκο τον πλαισιώνουν και τρία ιντερλούδια, τα “Insert Coin”, “Death Because Οf Death” και το “What‘s Next”.
Οι Slipknot δημιούργησαν ένα πολυδιάστατο album το οποίο θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό οπαδό τους. Δεν λείπει η ενέργεια, η ένταση και η αγριότητα που τους έχει καθιερώσει αλλά σε όλο το δίσκο το περιβάλει και ένας μαύρος μανδύας που του δίνει μια σκοτεινή μελαγχολική άγρια ομορφιά στις συνθέσεις. Το “We Are Not Your Kind” είναι ένας τεράστιος δίσκος! Οι Slipknot επέστρεψαν.
9/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
