Η deathcore μπάντα Carnifex μας έρχεται από το San Diego της California, όπου σχηματίστηκε το 2005. Στα 16 χρόνια ζωής της έχει μια εντυπωσιακή δισκογραφική παρουσία με τρία EPs, οχτώ singles, ένα demo, ένα split και εφτά ολοκληρωμένους δίσκους. Στα τέλη του 2012 η μπάντα ανακοίνωσε ότι οι δραστηριότητες θα έμπαιναν σε παύση αλλά η παύση αυτή δεν κράτησε παρά κάποιους μήνες και στα μέσα του 2013 ανακοίνωσε ότι επιστρέφει, υπογράφοντας μάλιστα συμβόλαιο με τη Nuclear Blast. Στις αρχές του 2020 ανακοινώθηκε ότι ο ένας κιθαρίστας θα αποχωρούσε από τη μπάντα, με τους Carnifex να συνεχίζουν ως κουαρτέτο.
Φέτος, δύο χρόνια μετά το τελευταίο άλμπουμ, οι Αμερικανοί επιστρέφουν με το όγδοο άλμπουμ τους, με τίτλο “Graveyard Confessions”. Οι Carnifex είναι ένα συγκρότημα που δεν κρατάει τίποτα πίσω, διατηρώντας την ένταση και τη βαρύτητα στα κόκκινα, με την in-your-face νοοτροπία που έχει η μουσική τους, και το νέο άλμπουμ δεν αποτελεί εξαίρεση. Σε όλες τις συνθέσεις του δίσκου ακολουθείται η φόρμουλα: καταιγιστικές γρήγορες ταχύτητες – βαριά mid-tempo κοψίματα – αργά και σκοτεινά περάσματα. Και όλα αυτά εναλλάσσονται διαρκώς.
Αυτό που έκαναν οι Carnifex σε αυτό το δίσκο είναι ναι εντείνουν ακόμα περισσότερο το στοιχείο του black metal, κάτι που είναι περισσότερο εμφανές στα γρήγορα ξεσπάσματα, με τα δαιμονισμένα blast beats και τις γρήγορες κιθάρες με τις παγωμένες μελωδίες. Όσο όμως και ωραία να είναι αυτά τα γρήγορα ξεσπάσματα που δεν λυπούνται καθόλου το σβέρκο του ακροατή, η πραγματικά ωραία δουλειά έχει γίνει στις πιο μεσαίες και αργές ταχύτητες.
Είναι εκεί που βγαίνει μπροστά το πάθος των μελών του συγκροτήματος, οι οποίοι παίζουν λες και δεν υπάρχει αύριο. Η όλη ένταση που της μουσικής σε συνδυασμό με το καταιγιστικό παίξιμο και τον βαρύ ήχο, είναι ένας μουσικός οργασμός που όλοι οι οπαδοί του death και του deathcore θέλουν να τον νιώσουν. Πέρα, όμως, από τα μουσικά όργανα η καταιγιστική αυτή ένταση οφείλεται και στη φωνή του Scott Ian Lewis, ο οποίος χρησιμοποιεί και brutal death φωνητικά (που πολλές φορές πιάνουν και βορβορώδη επίπεδα) αλλά και τσιριχτά black, συνδυάζοντάς τα με πολύ ωραίο τρόπο.
Αυτό, πάντως, που βρήκα ακόμα πιο ενδιαφέρον στη μουσική των Αμερικανών, είναι ότι πέρα από το βαρύ και καταιγιστικό κομμάτι, οι συνθέσεις κρύβουν και ατμοσφαιρικά και μελωδικά περάσματα, τα οποία και ταιριάζουν απόλυτα με την υπόλοιπη μουσική και χρησιμεύουν ώστε να μην καταντήσει η μουσική επαναλαμβανόμενη και μονότονη. Η έβδομη κατά σειρά σύνθεση του δίσκου, με τίτλο “January Nights”, είναι πραγματικά μια ακουστική όαση, σε σχέση με την κόλαση που επικρατεί στον υπόλοιπο δίσκο. Είναι μια άκρως ατμοσφαιρική και μελωδική σύνθεση, η οποία ξεκινάει ήρεμα και μινιμαλιστικά, με πολύ όμορφες μελωδίες, για να χτίσει σιγά σιγά ένταση και να μας καταπλήξει με το πανέμορφο post-rock γύρισμα και με τον υπέροχο λυρισμό που αναδύει.
Αλλά και στις αργές ταχύτητες έχει γίνει ωραία δουλειά, κυρίως γιατί σε αυτά τα σημεία η ατμόσφαιρα γίνεται σαφώς πιο σκοτεινή και η μουσική αποκτάει έναν ιδιαίτερο ήχο, που θα έλεγες πως είναι απειλητικός, ζοφερός και με μια δόση τρέλας, εξαιτίας κυρίως των μελωδιών της κιθάρας και των πλήκτρων. Τις έντεκα καινούργιες συνθέσεις του δίσκου συνοδεύει μια διασκευή στο τραγούδι των Korn, “Dead Bodies Everywhere”, όπου οι Carnifex το έχουν εκτελέσει πολύ ωραία, φέρνοντας το κοντά στο δικό τους ήχο, αλλά και τρεις επανηχογραφήσεις. Πρόκειται για τα κομμάτια “Collaborating Like Killers”, “My Heart In Atrophy” και “Slit Wrist Savior” που συμπεριλαμβάνονταν στο πρώτο τους δίσκο “Dead In My Arms”, ο οποίος του χρόνου κλείνει τα 15 χρόνια ζωής. Χάρη στην επανηχογράφηση οι συνθέσεις ακούγονται ακόμα πιο στιβαρές και πιο δυνατές.
Ακούγοντας το “Graveyard Confessions” μοιάζει σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τότε που σχηματίστηκε η μπάντα, αφού πρόκειται για έναν πολύ δυνατό δίσκο, με πολύ ωραίες συνθέσεις και εκτελεσμένο με φοβερό πάθος και δύναμη. Και χάρη στα μελωδικά και ατμοσφαιρικά περάσματα δείχνουν πως δεν είναι μια μπάντα που προσφέρει μόνο ξύλο αλλά που μπορεί να ελιχθεί και να μας χαρίσει όμορφες και ιδιαίτερες στιγμές. Μια γενικά δεμένη και στιβαρή κυκλοφορία που θα ικανοποιήσει στο έπακρο οποίους την ακούσουν.
8/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
