Το blackgaze είναι υποτίθεται η νέα μεγάλη μόδα στο χώρο του σκληρού ήχου, που συνδυάζει το black metal με την shoegazing dream pop. Ξεπερνώντας το πόσο γελοίο ακούγεται αυτό που μόλις περιέγραψα, για να συνεννοηθούμε θα σας πω ότι απλά είναι post-rock με κάτι σαν black metal φωνητικά. Μαζί με τους An Autumn For Crippled Children, οι Alcest, Amesoeurs και Deafheaven αποτελούν την ηχητική εξέλιξη σχημάτων όπως οι Νορβηγοί Ulver και οι Αυστριακοί Summoning.
Οι Ολλανδοί με το χαρακτηριστικά ανέμπνευστο (το λιγότερο) όνομα, διατηρούν μια ιδιαίτερα ενεργή δισκογραφική παρουσία τα τελευταία δέκα χρόνια. Γεγονός που για εμένα είναι περισσότερο αμφιλεγόμενο κι από την αισθητική του ονόματος τους. Η συνέπεια τους είναι κάτι το αξιέπαινο, αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν οι απανωτές κυκλοφορίες είναι πράγματι προϊόν μιας ακατάπαυστης έμπνευσης.
Αν κρίνω από αυτό που άκουσα, δεν είναι: lo-fi, punk, black metal ενέσεις εδώ κι’ εκεί, όλα συνδυασμένα με γλυκερές post-rock ενορχηστρώσεις. Δύσκολα ξεχωρίζεις τη μια μελωδία από την άλλη ανάμεσα στα τραγούδια και τα φωνητικά είναι εξίσου μονότονα με τη μουσική, επίπεδα και θαμμένα στη μίξη ήχου. Η προσοχή του ακροατή είναι πολύ πιθανό να χαθεί, καθώς δεν υπάρχει κανένα διακριτό στοιχείο για να ξεχωρίσει το ένα τραγούδι από το άλλο. Το “All Fell Silent, Everything Went Quiet” καταλήγει απλά ένας ενοχλητικός λευκός θόρυβος στο υπόβαθρο. Το γεγονός ότι ξεκίνησαν την καριέρα τους ως ένα αμιγώς black metal σχήμα δεν φαίνεται σχεδόν καθόλου στο σημερινό ήχο τους. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς ότι οι βασικές τους επιρροές προέρχονται από darkwave σχήματα, ακούγοντας τις μεμονωμένες καλές στιγμές του δίσκου. Τα πλήκτρα χαρίζουν μια νότα κινηματογραφικής μουσικής, η οποία όμως δεν είναι αρκετή για να δώσει χρώμα στην μονοτονία.
Γενικά, όταν ένας δίσκος βασίζεται τόσο στην επανάληψη ιδεών, καλό είναι να έχει κάποιο βάθος ή έστω κάποιον όγκο στην παραγωγή, για να μπορεί να στηρίξει αυτή την επαναληψιμότητα. Αλλιώς, καταντάει δίσκος για να σε βοηθήσει να κοιμηθείς. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν εκείνοι προσπαθούν υπερβολικά να ξεχωρίσουν από μπάντες του ίδιου είδους με αμφίβολα αποτελέσματα ή αν εγώ έχω γίνει απλά «μπάρμπας» και δεν πιάνω τον ήχο τους. Πάντως, αν ισχύει το δεύτερο, είναι από τις στιγμές που δεν θέλω να κάτσω με την νεολαία.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
