Όλοι οι μουσικοί έχουν ανάγκη να ξεφεύγουν που και που. Γι’ αυτό και υπάρχουν τα side-projects. Συμβαίνει ανά δεκαετίες. Σε άλλους αρέσει, σε άλλους όχι. Η ουσία πάντως είναι πως το να αλλάζεις έστω και για λίγο ρότα στον τρόπο που συνθέτεις είναι κάτι συνειδητό και άκρως δικαιολογημένο, καθώς αν δεν κάνεις ένα διάλειμμα από τη βασική σου μπάντα στο τέλος θα καείς. Και ο Shagrath το έκανε με τους Chrome Division, το ίδιο και ο Bjorn “Speed“ με τους The Night Flight Orchestra. Σκυτάλη αυτή τη φορά παίρνει ο δικός μας γνωστός και μη εξαιρετέος Bob Katsionis με τους Odyssey Desperado και το πρώτο αυτό album.
Το “Don‘t Miss The Sunset“, παρότι μίλια μακριά από τον heavy ήχο των Firewind (και ακόμα περισσότερο από τις prog solo δουλειές του), διατηρεί μία μικρή αδυναμία προς τα synthesizers μιας και πρόκειται για καθαρά AOR κυκλοφορία από την αρχή μέχρι το τέλος, με μερικές μηδαμινές εξαιρέσεις εδώ κι εκεί. Πιο up-tempo συνθέσεις όπως τα “Rush Of The Wave“ και “Cruisin‘” είναι στιγμές που λες ότι μπορεί και να ήταν βγαλμένες από κάποιο soundtrack ‘80s ταινίας, πράγμα που οφείλεται στο Α και το Ω του δίσκου. Και αυτό δεν είναι άλλο από την παραγωγή. Και για να λέμε και την αλήθεια, ο Bob (είσαι δεν είσαι fan) ξέρει πως να στήνει ένα album ανεξαρτήτως είδους. Υπέροχη έκπληξη μου έκανε το “Oasis (In The Desert Of Your Soul)” όπου εδώ κάνει το απόλυτο πέρασμα σε τελείως pop/new wave διαθέσεις, αφήνοντάς με το στόμα ορθάνοιχτο. Θα βρεις πολλά τέτοια καλούδια εδώ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Τα φωνητικά αν και αρκετά δυναμικά, δε μπορώ να πω ότι διαθέτουν κάτι το ξεχωριστό. Coverdale-ίστικη χροιά χωρίς τη γνωστή Whitesnake τσαχπινιά, η οποία δίνει ρέστα στο “Fragile“. “Tomorrow You‘ll Be Gone“ στη συνέχεια και ο χωρισμός δεν ακουγόταν ποτέ τόσο διασκεδαστικός, για να φτάσουμε αισίως στο “προβλεπέ” τέλος με την μπαλάντα “Wings Of Silk“. Πλήκτρα και ακουστικές κιθάρες στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ψυχοπονιάρικη ερμηνεία και ένα κομμάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται στη μέση του tracklist ενός Firewind album. Συμπερασματικά, το “Don‘t Miss The Sunset“ έχει τις στιγμές του.
Αναμφισβήτητα έχει πέσει δουλειά για τη δημιουργία του και ως ένα σημείο ψιλοκαταφέρνει να φέρει στην επιφάνεια την ποζεριά που θέλεις να ακούσεις. Ωστόσο όμως έχει σημεία που κουράζουν. Προσωπικά δε θα το χαρακτήριζα άξιο αγοράς, καθώς υπάρχουν χιλιάδες άλλες μπάντες εκεί έξω που παίζουν έτσι. Δε χάνεις όμως να του ρίξεις μία ακρόαση για να δεις πως περνάει ο Bob Katsionis την ώρα του εκτός μπάντας.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
