Πέραν της πολύχρονης θητείας του ως lead κιθαρίστας των Journey για σχεδόν 40 συναπτά έτη, αλλά και ως μέλος των Bad English για αυτούς τους 2 μοναδικούς δίσκους τους, ο Neal Schon υπήρξε και γνωστός γυρολόγος. Έκανε περασιές από Carlos Santana, Paul Rodgers, Hardline και γενικά απ’ όπου ένιωθε πως τον καλούσε το χρήμα. Φέτος είπε να κυκλοφορήσει τον έβδομο προσωπικό του δίσκο, εμπλουτίζοντας ακόμα περισσότερο το ήδη πλούσιο βιογραφικό του. Το “The Calling” απομακρύνεται ελαφρώς από τελευταίους προκατόχους του, ακολουθώντας ένα πιο jazz/funk μονοπάτι. Μία ενέργεια που απογειώνεται με μία ιδανικότατη παραγωγή, η οποία προσδίδει στην κιθάρα του Schon μία διαγαλαξιακή πινελιά πετώντας διαρκώς φουτουριστικούς ήχους παρόμοιους με εκείνους του Joe Satriani. Είναι κιθαριστικό album και δε ντρέπεται να το δείξει. Οι μελωδίες του καλύπτουν μεγάλη γκάμα ακροατών. Ήχοι από πρώτα “άγουρα” χρόνια του ως δεξί χέρι του Carlos Santana, ήχοι με πιο funky ρυθμό στις μπασογραμμές, μέχρι progressive ατμόσφαιρες. Παραδόξως, το Journey στοιχείο λείπει αρκετά, κάτι που δίνει στον πρωταγωνιστή το απόλυτο ελεύθερο να προχωρήσει τις ιδέες του πέρα από τα hard rock στεγανά. Και επειδή ως ακροατής έχω ιδιαίτερη προτίμηση περισσότερο στο συναίσθημα παρά στην τεχνική, ξεχώρισα αμέσως τα “True Emotion” και “Blue Rainbow Sky” γιατί φέρνουν στο αυτί κάτι από τα παλιά. Αλλά και για όσους δίνουν έμφαση στην τεχνική πλευρά της εξάχορδης, υπάρχουν πάντα τα “Six String Waltz”, “Fifty Six” και ένα χορταστικό 7λεπτο “Tumbleweeds” για να σας κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον. Όμορφο album, άξιο προσοχής, που διατηρεί το Neal Schon σε υψηλά κιθαριστικά επίπεδα.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
